برخی دوست دارند به جایزه جشنواره سینمایی مانند کاپ تورنمنت ورزشی نگاه کنند و همان هیجان و شور و شوق و نگاه ملی که درباره بازی تیم‌های ورزشی در رقابت‌های بین‌المللی ایجاد می‌شود به جوایز جشنواره‌های سینمایی هم تعمیم داده شود، اما با کمی دقت می‌توان به این درک و آگاهی رسید که این دو تفاوت‌های زیادی با یکدیگر دارند.
در یک رویداد سینمایی یک سلیقه جمعی محدود به عنوان هیئت داوران به علاوه متغیر‌های دیگری، چون رویکرد برگزارکنندگان و گرایش کلی آن رویداد و نیز فضاسازی احساسی رسانه‌ها و حتی جوگیر شدن برخی منتقدان در تعیین جوایز تأثیرگذار است، اما در یک رقابت ورزشی این قوانین دقیق و جزئی شده و مشخص هستند که اصلی‌ترین متغیر داوری در پیروزی یا شکست را رقم می‌زنند. ابداً قصد ندارم درباره جایزه سینمایی اصغر فرهادی و فیلم «قهرمان» ارزش‌گذاری کنم، چون اول اینکه فیلم را هیچ کس در ایران هنوز ندیده و دوم اینکه اساساً فرهادی ثابت کرده فیلمساز توانمندی است، اما بحث بر سر این است که جوایز جشنواره‌های سینمایی تا چه اندازه می‌توانند اصالت ذاتی داشته باشند و اصلاً چقدر باید به آن‌ها اهمیت داد.
واقعیت ماجرا این است که تاریخ ثابت کرده این جوایز در درازمدت نتوانسته‌اند ارزش افزوده‌ای برای هیچ اثر هنری در جهان ایجاد کنند. چه بسیار آثار شاخص فیلمسازان بزرگ تاریخ جهان که در زمان خود در هیچ جشنواره‌ای مورد توجه قرار نگرفته‌اند، اما به مرور زمان شاخص‌ها و قابلیت‌های هنری آن آثار خود را نشان داده‌اند و تاریخ درباره آن‌ها به درستی قضاوت کرده است و برعکس چه بسیار آثاری که در رویداد‌های سینمایی مورد توجه و استقبال قرار گرفته‌اند و مرور زمان آن آثار را از حافظه سینمایی تاریخ پاک کرده یا به حاشیه برده است، بنابراین برای جوایز سینمایی جشنواره‌ها باید قدر و منزلتی نسبی قائل بود.
این موج تبریک گفتن‌ها در فضای مجازی و محافل سینمایی که ناشی از ارزش ذاتی قائل شدن برای جوایز جشنواره‌هاست، ناشی از درک ناقص فرهنگی ماست. چه بخواهیم و چه دوست نداشته باشیم در جشنواره‌های سینمایی ملیت فیلمساز در سایه شخصیت حقیقی او قرار می‌گیرد و فردیت فیلمساز همواره بر ملیت او غلبه دارد.
