شغل بدهید، نه وعده سر خرمن. این لب‌کلام خواسته ورزشکاران پارالمپیکی است که با کسب مدال‌ها و عنوان‌های در خور توجه در میدان‌های بین‌المللی بار‌ها و بار‌ها پرچم ایران را بر فراز دنیا به اهتزاز درآورده‌اند و طی روز‌های گذشته نیز کمافی‌السابق در پارالمپیک توکیو خوش درخشیده‌اند. ورزشکارانی که اگرچه با کسب مدال‌های باارزش ثابت کرده‌اند که معلولیت محدودیت نیست، اما بی‌هیچ شک و تردیدی نیازمند توجهی به مراتب بیشتر هستند، چراکه در شرایطی خاص و ویژه باید تمرین کنند برای کسب موفقیت و در مسیر مدال و قهرمانی گام بردارند. از این‌رو کار برای آنها به مراتب سخت‌تر از سایر ورزشکارانی است که در عرصه حرفه‌ای فعالیت می‌کنند. با وجود این نگاه‌ها همچنان به ورزشکاران پارالمپیکی با تبعیض‌های بسیاری همراه است، به طوری که گاه باعث دلسردی آنها می‌شود و اعتراض‌هایی را به دنبال دارد که کاملاً بحق است.
فراهم کردن شرایط این ورزشکاران برای کسب موفقیت یک داستان است و مهیا کردن شرایط زندگی آنها داستانی دیگر، چراکه آقایان به وقت نگارش این داستان خود ورزشکاران را به وضوح نادیده گرفته‌اند و این مسئله طی سال‌های اخیر بار‌ها و بار‌ها مورد انتقاد و اعتراض قرار گرفته، اما گوش شنوایی وجود نداشته است!
از جمله مزایایی که در نشست‌های دورهمی دولت‌ها برای ورزش قهرمانان در نظر گرفته شده است؛ یکی معافیت از سربازی است و دیگری ایجاد شغل. اگرچه در مورد دومی ورزشکاران و قهرمانان المپیکی هم همچنان گله‌مند هستند از عدم همکاری وزراتخانه‌ها و کمتر قهرمانی که در چارت تعیین شده برای ایجاد شغل قرار گرفته موفق شده از مزایایی که برایش در نظر گرفته‌اند استفاده کند و صاحب شغل شود، در خصوص پارالمپیکی‌های، اما این داستان تراژیک‌تر نیز هست، چراکه عملاً خود این ورزشکاران نادیده گرفته شده‌اند و طبق قانون مصوب شده برای فرزندان آنها شرایطی فراهم خواهد شد که با توجه به استفاده از موفقیت‌ها و مدال‌آوری‌های پدران و مادران خود در آینده صاحب شغل شوند که البته اگر بشوند، چراکه بلاتکلیفی ورزشکاران المپیکی نشان داده که این وعده‌ها چندان هم محلی از اعراب و ضمانت اجرایی ندارد. با وجود این مهم‌ترین خواسته پارالمپیکی‌هایی که با کسب مدال‌های رنگارنگ افتخارات باارزشی را برای ایران به ارمغان آورده‌اند و در این راه گام برمی‌دارند، این است که آقایان خود آنها را ببینند، نه فرزندانی که شاید هنوز حتی به دنیا هم نیامده‌اند!
آنچه مسلم است اینکه پارالمپیکی‌ها به دلیل شرایط جسمانی که دارند در یافتن شغل بیش از سایرین با مشکل مواجهند و شرایط حضور در هر شغلی را ندارند و با توجه به این مهم مهیا کردن شغل برای آنها باید مهم‌ترین دغدغه آقایان باشد. با این وجود این مسئله گویی اهمیت چندانی برای آقایان مسئول ندارد که با عبور از خود آنها، وعده شاغل کردن فرزندان‌شان را داده‌اند. حال آنکه خود این ورزشکاران هستند که امروز برای امرار معاش و تمرکز هرچه بیشتر بر ورزش قهرمانی نیازمند شغل هستند. دغدغه‌ای که مدال‌آوران پارالمپیک این روز‌ها بعد از پایین آمدن از سکوی قهرمانی و دریافت گردن‌آویز‌های طلا، نقره و برنز صراحتاً آن را به زبان آورده‌اند و دست به دامان مجلس و دولت جدید شده‌اند که در این راستا اقدامی جدی انجام دهند و گره‌ای از مشکلات متعدد آنها که نداشتن شغل عمده آن است باز کنند.
مطرح کردن اشتغال بعد از کسب مدال در توکیو نشان می‌دهد که ورزشکاران پارالمپیکی خوب می‌دانند بعد از فروکش کردن تب این شادی‌ها خیلی زود همه چیز به دست فراموشی سپرده می‌شود، شاید به همین دلیل است که از معدود فرصت‌هایی که برای دیده شدن دارند استفاده کردند برای مطرح کردن اصلی‌ترین دغدغه خود که تغییر قانون اشتغال مدال‌آورانی است که نه خودشان که این‌بار برای فرزندان‌شان وعده داده شده است! حال آنکه این خود آنها هستند که امروز برای امرار معاش و گذاشتن نانی در سفره خانواده به شغل نیاز دارند، نه فرزندانی که به قول قهرمانان پارالمپیکی شاید رؤیا‌های دیگری برای شغل آینده خود داشته باشند و نیازی به استفاده از رانت پدران و مادران‌شان برای امرار معاش نداشته باشند.
