«دفتر تبریز 2018: خانه تاریخی نیکدل»، «دفتر شهر جهانی فرش: خانه کلکتچی»، «دفتر دوستی تبریز و تاجیکستان: خانه ختایی» و حالا «دفتر تبریز شهر خلاق ادبیات، در یکی دیگر از خانه‌های تاریخی» دفترهای متروکه‌ای که حتی در اندازه نام مورد ادعای‌شان، کارکردی ندارند. بعد از افتتاح، مدتی حیاط خلوت یک عده می‌شوند و دیگر هیچ.
حوزه فرهنگ و هنر در تبریز هزار کار زمین‌گیر دارد، اولویت‌های فرهنگی و اجتماعی مناطق حاشیه‌نشین و محروم فراموش شده‌اند، ده‌ها هنرمند و شاعر در سایه رفتارهای تبعیض‌آمیز متولیان فرهنگی، به انزوای خود خزیده‌اند، انجمن‌های فرهنگی و هنری، ساز و کار مشخصی ندارند، از وضعیت مطبوعات محلی نپرسید که خودش مرثیه پرسوزی می‌طلبد و ....
با این حال، شهرداری تبریز در هشت سال گذشته، یک راهبرد اساسی را در حوزه فرهنگ در پیش گرفته است: ثبت عناوین خارجی با کمک واسطه‌هایی که معلوم نیست با کدام صلاحیت و در چه سلسله‌مراتبی برای تبریز تصمیم می‌گیرند؟
پیش‌تر در مورد اما و اگرهای انتخاب تبریز به عنوان «شهر خلاق ادبیات» سخن گفتیم، اما یقین داشتیم که حرف‌مان به جایی نخواهد رسید؛ علت بر اینکه می‌دانستیم متولیان فرهنگی، واله و شیدای اسامی دهان‌پُرکنی نظیر یونسکو هستند و از اینکه کار و بارشان، برچسب یونسکو بخورد، خوش‌شان می‌آید.
پس از فتح‌الفتوح ثبت تبریز در فهرست شهرهای خلاق، مسئولان امر، با همت مثال‌زدنی، بلافاصله دفتر و دستک این عنوان نمایشی را در شهر علم کردند.
طبق معمول، دیواری کوتاه‌تر از دیوار خانه‌های تاریخی نیست. خانه‌هایی که حیاط خلوت عملکردهای نمایشی در حوزه فرهنگ شده‌‌است. این است حال و روز شهر یونسکوپَروَر تبریز....
