مدیر دفتر مطالعات و تدوین تاریخ معاصر ایران در نامه‌ای به معاون وزیر امور خارجه دولت اصلاحات، به نقد تناقض‌های اصلاح‌طلبان در مواجهه با بحران‌های منطقه‌ای پرداخت و تصریح کرد: ایران، هوشمندانه وارد دام امریکا در افغانستان نشد.
به گزارش فارس، عباس سلیمی‌نمین، فعال سیاسی و مدیر دفتر مطالعات و تدوین تاریخ ایران در نامه سرگشاده‌ای به محسن امین‌زاده، فعال سیاسی اصلاح‌طلب و معاون وزیر امور خارجه دولت اصلاحات، به بررسی تحولات اخیر در افغانستان و نقد مواضع دوگانه و متناقض اصلاح‌طلبان در قبال این اتفاقات و ماجرای داعش در عراق و سوریه پرداخته است. در بخش نخست این نامه آمده است: این روز‌ها بعد از فرار امریکا از افغانستان، بحث چگونگی مواجهه با مناسبات داخلی این کشور یک بار دیگر در فضای سیاسی ایران حاد شده است. صیانت از مصالح ملی و همسایه فارسی‌زبان، همچنین وجود حیله‌ها و فریب‌ها، توجه به تجربیات‌مان در سال ۱۳۷۷ را ضروری ساخته است.
وی در ادامه می‌گوید: همان‌گونه که به طور مستند در مناظره قلمی فی‌مابین بنده و شما در سال ۱۳۹۸ در روزنامه سازندگی مطرح شد، در آن زمان (سال ۱۳۷۷) اصلاح‌طلبان حمله به افغانستان را در شورای امنیت ملی به تصویب رساندند که با مخالفت سریع و قاطع رهبری مواجه شد. علاوه بر این واقعیت مسلم تاریخی، در مناظره قلمی مورد اشاره که ۲۱ سال پس از اولین اقدام طالبان برای تسلط بر افغانستان صورت گرفت، جنابعالی مرقوم داشتید: مسلماً کشور‌های رقیب ایران در منطقه، از جمله کشور‌های تأمین‌کننده هزینه‌های صدام در جنگ با ایران، با اشتیاق علاقه‌مند بودند که ایران با طالبان درگیر شود و یک جنگ فرسایشی بی‌سرانجام، ایران را کاملاً به خود مشغول کند و آماده بودند سخاوتمندانه هزینه‌های چنین جنگی را به طالبان و متحدانش پرداخت کنند. متأسفانه اصولگرایان تندرو مشتاق حمله ایران به افغانستان هیچ توجهی به این جنبه نداشتند.
سلیمی‌نمین همچنین در نامه خود می‌گوید: با توجه به مستندات غیرقابل خدشه در مورد این واقعیت که در دوران حاکمیت اصلاح‌طلبان، در شورای امنیت ملی به ریاست آقای خاتمی حمله به طالبان را تصویب کردند، حداقل می‌توان گفت جنابعالی بعد از ۲۱ سال به میزان خطا بودن چنین رویکردی از سوی سران جریان خود واقف شده‌اید و مطالبه جنگ با طالبان را به رقیب سیاسی خود نسبت می‌دهید.
این فعال سیاسی افزود: طالبان در افغانستان یک مسئله داخلی این کشور است، یک پدیده وارداتی نیست. امریکا در ۲۰ سال جنگ نتوانست مقاومت در برابر اشغال را نابود سازد و در نهایت تن به مذاکره و نوعی تعامل با طالبان به عنوان یک جریان داد، دولت افغانستان را وادار به آزادی زندانیان آنان کرد، چندین میلیارد دلار تسلیحات پیشرفته برای آنان قبل از فرار بر جای گذاشت (که در این مورد نیز سخن بسیار است و بیان آن فرصت دیگری را می‌طلبد)، با آنان توافقنامه‌ای که از محتوای آن اطلاع چندانی در دست نیست به امضا رساند و... ایران نیز هوشمندانه وارد دام امریکای شکست‌خورده نشد و از طریقی غیر از مداخله نظامی از تضعیف جریان‌های اصیل در افغانستان ممانعت به عمل آورده است.
وی ادامه می‌دهد: چگونه اصلاح‌طلبانی که در جریان هجوم داعش به عراق نه تنها نگران شیعیان این کشور نبودند بلکه حتی در زمان نزدیک شدن این جریان وارداتی به مرز‌های ایران، دست از تضعیف سیاسی ایران برای حضور مستشاری در این کشور برنداشتند، امروز می‌توانند تمایل خود برای مداخله نظامی ایران در افغانستان را ناشی از دغدغه‌مندی برای شیعیان این کشور جلوه‌گر سازند؟! آقای امین‌زاده! در حالی که طالبان در این دور از طریق گفتگو با سران قبایل و گروه‌ها راه خود را برای تسلط باز کرد، اصلاح‌طلبان تصویری ارائه می‌دهند که گویا جای جای افغانستان علیه طالبان مقاومتی چشمگیر صورت می‌گیرد و ایران به این مقاومت‌ها بی‌توجه است.
سلیمی‌نمین خاطر نشان می‌کند: جمهوری اسلامی ایران بدون دخالت نظامی در افغانستان اقدامات مؤثری در صیانت از جایگاه سایر اقوام کرده است. اگر قوم غلبه‌یافته به توصیه‌های صریح ایران، یعنی تشکیل حکومت با مراجعه به آرای عمومی گوش نسپارد، هرگز دوام نخواهد یافت. احیای هویت ملی در افغانستان تنها راه پایان دادن به سلطه بیگانه است.
وی در پایان بیان می‌کند: امریکا بعد از فرار از افغانستان می‌کوشد درگیری‌ها در این کشور را تشدید کند و برای این امر برنامه‌های مختلفی تدارک دیده است. با خویشتنداری و هوشمندی ایران، تمام این تدابیر بی‌اثر خواهد بود، بنابراین از جنابعالی دعوت می‌کنم بحث‌های قلمی دو سال گذشته را یک بار دیگر تجدید کنیم تا از یک سو، از فضای احساسی که اصلاح‌طلبان به آن دامن می‌زنند، دور شویم و از دیگر سو، به تقویت فضای تحلیلی - چه در ایران و چه در افغانستان- در این زمینه کمک کنیم. تهران به طور قطع وارد باتلاق طراحی‌شده نخواهد شد، برای هیچ جریان سیاسی نیز زیبنده نخواهد بود که سال‌ها بعد، ناگزیر از وارونه‌نمایی مواضع خود در یک امر حیاتی شود.
