خبرنگار اعزامی «جوان»: پیاده‌رَوی یا راهپیمایی اربعین، از آیین‌های مذهبی است که در روز‌های منتهی به ۲۰ صفر و اربعین شهادت امام حسین (ع) برگزار می‌شود. این پیاده‌روی از نقاط مختلف عراق به‌طرف کربلا و با هدف زیارت بارگاه سیدالشهدا (ع) صورت می‌گیرد. بیشتر زائران، از مسیر نجف به سمت کربلا می‌روند و در طول راه، هزاران موکب برای پذیرایی از زائران وجود دارد. با اینکه عراقی‌ها راه رسیدن به معشوق را در پیش گرفته‌اند، اما امسال به خاطر محدودیت‌های اعمال شده و پایین بودن تعداد راهپیمایان ایرانی، موکب‌دارن چشم انتظارند تا به هر نحو ممکن آن‌ها هم از راه برسند و یکبار دیگر حماسه سالهای قبل تکرار شود.
هرچه به اربعین نزدیک‌تر شویم شلوغی خیابان‌ها و شور و حال مردم در شهر‌های مختلف عراق بیش از پیش به چشم می‌خورد.
اما مسیر واقعی حرکت از نجف به سمت کربلا آغاز می‌شود. نجف بارگاه امام علی (ع) مملو از جمعیتی است که قبل از رفتن برای پابوسی پسر، به سراغ پدر آمده‌اند.
امیرالمومنین، مرد عدالت و گذشت در اوج قدرت و نام‌آوری.
در کنار حرم مطهر مولای متقیان، قبرستان وادی‌السلام قرار دارد که یکی دیگر از مکان‌هایی است که زائرانی که چند روزی زودتر به عراق آمده‌اند سری به آنجا می‌زنند.
می‌گویم اینجا آخرین قرارگاه تمام ما زمینیان است و یکی از همراهان با لبخند ادامه می‌دهد اینجا آغاز زندگی در جهان ابدی است.
وادی‌السلام حال و هوای خودش را دارد. خانه‌های کوچکی که پیامبران (هود و صالح) و بزرگان زیادی را در خود جای داده به چشم می‌خورند.
در بارگاه مولای متقیان علی ابن‌ابیطالب (ع) بیشتر از هر جای دیگری می‌توان زائران ایرانی را دید.
بسته بودن راه‌های زمینی و محدود بودن تعداد پرواز‌ها موجب شده تا نسبت به سالهای قبل تعداد کمتری زائر خارجی در شهر‌های مختلف عراق وجود داشته باشد و این امر در مسیر نجف به کربلا مشهود است.
تقریباً ۸۰ کیلومتر تا کربلای معلی فاصله مانده که موکب‌ها متصل به یکدیگر به بدرقه عاشقان آمده‌اند.
بی‌شک این مسیر به بهشت منتهی می‌شود و در هیچ جای دنیا نمی‌توان این همه عشق و ارادت و محبت را در میان مهمان و میزبان دید.
خوب معلوم است که موکب‌داران منتظر ورود ایرانیان بیشتری هستند. هر چند متر یک نفر می‌پرسد، «ایرانی؟»، «ایرانی؟» و وقتی می‌فهمد مهمان آقا اباعبدالله (ع) هستیم روی چشم و سر خود را نشان می‌دهند و این یعنی شرمندگی برای ما.
باورش سخت است ۸۰ کیلومتر خدمات بین راهی به کسانی که به سمت کربلا می‌روند. اینجا اگر قطعه‌ای از بهشت نباشد حتماً راه اتصال زمین به آسمان و رسیدن به خود بهشت است.
اشک طاقت نمی‌آورد، وقتی می‌بینی هر کس به وسعت و توانش خدمتی را ارائه می‌کند، از پخت غذا و پذیرایی با چای و شربت و آب و حلوا گرفته تا تعمیر موبایل و کفش و چمدان...
اینجا سن و سال معنی ندارد از کودک شش سالهای که دستمال کاغذی در دست گرفته تا زائران عرق راه را از پیشانی بزدایند تا پیرزنی که یک بشقاب کوچک خرما را تعارف می‌کند همه در حال تمرین و ترویج یک فرهنگ هستند.
فرهنگ گذشتن از هر آنچه داری در راه عشق.
این‌ها چقدر خوب در مکتب سیدالشهدا (ع) آموخته‌اند که می‌شود چشم بست بر روی داشته‌هایت، همان‌طور که حسین (ع) گذشت از بالاترین دلبستگی‌هایش.
در مسیر مراسم‌های مختلفی به چشم می‌خورد سینه زنان مشغول عزاداری هستند و با نزدیک شدن به اذان مغرب وقتی پذیرایی‌های خاصی به چشم می‌خورد معلوم است گروهی روزه دارند و حالا وقت افطار.
حماسه‌ای ماندگار در تاریخ
در زمان حکومت صدام حسین، محدودیت‌هایی در اجرای این مراسم اعمال شد، ولی با سقوط حزب بعث در سال ۲۰۰۳ میلادی، این مراسم احیا شد و هرساله علاوه بر شیعیان عراق، شیعیان کشور‌های دیگر به‌ویژه ایران نیز به راهپیمایی اربعین پیوستند و آن را به یک حماسه بین‌المللی تبدیل کردند. علاوه بر شیعیان، گروه‌هایی از اهل‌سنت، مسیحیان، ایزدیان و دیگر مذاهب نیز در پیاده‌روی اربعین حضور می‌یابند.
در سالهای اخیر، میلیون‌ها نفر در این راهپیمایی شرکت می‌کردند به نحوی که این رویداد را بزرگ‌ترین گردهمایی سالانه مذهبی در جهان دانسته‌اند که کرونا آن را محدود کرده است. درباره تعداد حاضران در این راهپیمایی، آمار‌های قبلی بین ۱۲ تا ۲۰ میلیون نفر بیان شده و به همین خاطر است که حالا جای خالی زائران به چشم می‌خورد.
