پس از مدت‌ها انتظار و گمانه‌زنی‌ها سرانجام انتخابات آلمان روز یک‌شنبه ۴ مهر (۲۶ سپتامبر) برگزار شد. بیش از ۶۰ میلیون آلمانی واجد شرایط شرکت در این انتخابات برای انتخاب ۵۹۸ نماینده پارلمان فدرال آلمان موسوم به بوندستاگ بودند. براساس آخرین شمارش رسمی آرای انتخابات پارلمانی ۲۰۲۱ آلمان، حزب سوسیال‌دموکرات با ۸/۲۵ درصد بیشترین رأی را کسب کرده و اتحادیه احزاب مسیحی آلمان (حزب دموکرات‌مسیحی و حزب سوسیال‌مسیحی) با ۱/۲۴ در جایگاه دوم قرار گرفته و حزب سبز از احزاب چپ آلمان نیز با ۶/۱۴ درصد جایگاه سوم را از آن خود کرده است.
پس از ۱۶ سال زمامداری آنگلا مرکل، اتحادیه احزاب مسیحی آلمان به نازل‌ترین سطح آرا در طول تاریخ فعالیت خود سقوط کرده و بیش از ۸ درصد از آرای خود نسبت به انتخابات دوره پیشین پارلمان آلمان را از دست داده است. در حالی که حزب سوسیال‌دموکرات بیش از ۵ درصد بر آرای خود در قیاس با انتخابات دوره پیشین افزوده است.
نتایج انتخابات پارلمانی آلمان نقطه عطفی در تحولات سیاسی مهم‌ترین کشور اروپایی سه دهه اخیر است. آنگلا مرکل، رهبر قبلی حزب دموکرات‌مسیحی از سال ۲۰۰۵ صدراعظمی این کشور را در راستای ائتلاف احزاب حاکم بر عهده داشت. بدین ترتیب در ۱۶ سال گذشته همواره اتحادیه احزاب مسیحی به ویژه حزب دموکرات‌مسیحی عملاً زمام امور آلمان را در اختیار داشتند. اکنون در پرتو نتایج انتخابات اخیر با کسب اکثریت آرا توسط حزب چپ میانه سوسیال‌دموکرات به رهبری «اولاف شولتس» دوره جدیدی در حیات سیاسی آلمان و در ابعاد وسیع‌تر اروپا آغاز شده است. البته این نتیجه با توجه به نتایج مناظره‌های انتخاباتی قبل از انتخابات بین رهبران احزاب مهم آلمانی یعنی «اولاف شولتس» رهبر حزب سوسیال‌دموکرات، «آرمین لاشت» رهبر حزب دموکرات مسیحی و «آنالنا بائربوک» رهبر حزب سبز قابل پیش‌بینی بود. در این مناظره‌ها شولتس نظر مثبت ۴۱ درصد مردم آلمان را جلب کرد، در حالی که لاشت فقط موفق به کسب ۲۵ درصد نظر مثبت آلمانی‌ها شد.
اکنون انتظار می‌رود با توجه به نتایج انتخابات پارلمانی، آنگلا مرکل از قدرت کنار رفته و اولاف شولتس به عنوان صدراعظم جدید آلمان معرفی شود. به گفته تحلیلگران، شولتس را از یک طرف ماشین محرک سوسیال‌دموکرات‌ها می‌خوانند و از طرف دیگر او را زیادی خشک و جدی می‌دانند.
هر دولت جدید در آلمان برای تشکیل و پیشبرد کارش به ۵۰ درصد کرسی‌های پارلمان نیاز دارد، اما هیچ حزبی نمی‌تواند در انتخابات به چنین آرایی دست یابد؛ لذا احزاب برای تشکیل دولت ناچار به ائتلاف هستند، بدین ترتیب شولتس ناچار خواهد بود دولت جدید را از طریق ائتلاف با دیگر احزاب به ویژه اتحادیه احزاب مسیحی آلمان و حزب سبز موسوم به «ائتلاف کنیا» تشکیل دهد. با این همه، احتمال تشکیل دولت ائتلافی مرکب از دو حزب بزرگ سوسیال‌دموکرات و اتحادیه احزاب مسیحی موسوم به «ائتلاف بزرگ» نیز وجود دارد. تشکیل دولت ائتلافی جدید ممکن است ماه‌ها طول بکشد. بدین ترتیب علاوه بر اینکه شولتس باید شماری از اعضای کابینه جدید را از اعضای احزاب رقیب انتخاب کند، باید به دیدگاه‌ها و نظرات آن‌ها نیز توجه نماید. از سوی دیگر شولتس با توجه به چالش‌های کنونی آلمان و اروپا، وظیفه آسانی درپیش نخواهد داشت. به گفته برخی تحلیلگران، تأخیر شدید در دیجیتالی شدن جامعه و اقتصاد آلمان، عدم اقدامات اقلیمی مناسب با توجه به بحران تغییرات آب و هوایی، تأخیر در نوآوری و مشکلات اقتصادی و دوقطبی نگران‌کننده اجتماعی برخی از چالش‌هایی است که در انتظار جانشین مرکل است. مسئله مهاجرت نیز از جمله معضلات مهم دولت آینده آلمان است. حزب سوسیال‌دموکرات همواره موضع مثبتی در این زمینه داشته و لذا انتظار می‌رود تسهیلاتی در زمینه پذیرش مهاجران و ادغام آن‌ها در جامعه آلمان در دولت آینده این کشور صورت گیرد. از سوی دیگر سوسیال‌دموکرات‌ها هوادار سرسخت همگرایی اروپایی و تقویت اتحادیه اروپا به شمار آمده و لذا با روی کار آمدن اولاف شولتس انتظار می‌رود که موضع آلمان در موضوع‌هایی مانند ایجاد ارتش اروپایی و اتخاذ رویکرد‌هایی در راستای افزایش نقش و اهمیت اتحادیه اروپا تقویت شود. ضمن اینکه در عرصه سیاست خارجی، سوسیال‌دموکرات‌ها از منتقدان اقدامات امریکا به ویژه در دوره زمامداری ترامپ بوده‌اند. اکنون با توجه به ایجاد شکاف دوباره در مواضع اروپا و امریکا در دوره ریاست جمهوری جو بایدن درباره مسائلی مانند خروج نظامیان غربی از افغانستان و اقدام امریکا برای ایجاد ائتلاف‌ها در منطقه ایندو –پاسیفیک بدون مشارکت اروپا و لغو معامله زیردریایی‌ها بین فرانسه و استرالیا، انتظار می‌رود دولت جدید آلمان مواضع منتقدانه‌ای در قبال واشنگتن اتخاذ و تلاش خود را بر استقلال عمل هرچه بیشتر از امریکا متمرکز کند. بدین ترتیب در مسائلی مانند روابط با روسیه و همکاری‌ها در زمینه انرژی، توافق هسته‌ای برجام یا مسائل غرب آسیا این انتظار وجود دارد که برلین خط مشی متفاوتی نسبت به واشنگتن اتخاذ کند.
