امیدوار به تغییرات بوده و هستند، خصوصاً که این‌بار یکی از جنس خودشان در رأس وزارت ورزش قرار گرفته است. این همان روزنه امیدی بود که سال‌ها در جست‌وجویش بودند، روزنه‌ای که برای تک‌تک ورزشکارانی که نامرادی‌های زمانه در کنار بی‌توجهی‌ها امان‌شان را بریده بود، خصوصاً که سجای می‌گوید به داد ورزشکاران می‌رسد و این دادرسی همان مطالبه بحقی است که تک‌تک آن‌ها دارند، اما شروع دوباره گلایه‌های گاه و بی‌گاه قهرمانان نشان از آن دارد که هنوز مشکلی حل نشد است. هرچند برای نتیجه‌گیری زود است، اما می‌شد برای دلگرم شدن قهرمانان، کاری کوچک انجام داد، حتی آن‌هایی که کمتر خود را درگیر مسائل حاشیه‌ای می‌کنند و با گرم کردن سرشان به تمرینات سعی در فراموش کردن و نادیده گرفتن بی‌توجهی‌ها دارند، اما کارد که به استخوان برسد، بی‌صداترین‌های‌شان هم صدای‌شان درمی‌آید، خصوصاً که این‌بار با یکی از جنس ورزش مواجه هستند. با کسی که خود این راه را رفته و خوب می‌داند داستان سختی‌ها و نتیجه بی‌توجهی‌ها را. این‌بار نوبت سهراب مرادی است، شانس طلای ایران در المپیک توکیو که با نامرادی‌های روزگار نتوانست مسافر توکیو شود تا حسرت یکی از خوشرنگ‌ترین مدال‌هایی که می‌توانست در طول دوران ورزشی خود کسب کند، بدجور به دلش بماند و شاید داغ فراموش نشده همین حسرت است که باعث شده ناامیدانه از وزیر تازه‌وارد ورزش گله‌مند شود و بگوید که شاید دیگر مرا نمی‌خواهند!
نه حرفش بیراه است و نه انتظارش زیادی! کاملاً بجاست اگر انتظار داشته باشد وزیر ورزش از او در خصوص دلایل نرفتنش به المپیک جویا شود برای شنیدن اصل ماجرا از زبان خود ورزشکار به جای پیگیری آن از مدیران. این تنها حرف و خواسته مرادی نیست. ورزشکاری که بدون شک عدم حضورش در توکیو باید وزیر را به فکر فرو ببرد برای کنکاش سوخت شدن سهمیه‌ای که بعید هم نیست اگر مدیران تقصیر آن را برای مبرا کردن خود به گردن ورزشکار بیندازند.
از قبلی‌ها شاید انتظارات کمتری وجود داشت، وقتی از بدنه ورزش نبودند و مرد سیاست بودن گذرشان را به ورزش انداخته بود، اما داستان سجادی می‌تواند متفاوت از سایرین باشد. او خود سرد و گرم کشیده ورزش است و نه فقط تجربه ریز مشکلات ورزشکاران را دارد که بدون شک به زیرورو کشیدن مدیران هم واقف است و خوب می‌داند که برخی آقایان اگر بخواهند چطور استادانه شانه از زیر بار مسئولیست خالی می‌کنند و توپ را به زمین ورزشکاران می‌اندازند. با وجود این ننشستن پای درددل ورزشکاران و عدم پرس‌وجو از نفراتی، چون سهراب مرادی که بی‌هیچ شک و تردیدی عدم حضورش در المپیک توکیو سؤال‌برانگیز است، کار را به جایی رسانده که برخی ورزشکاران، چون سهراب در همین آغاز کار از وزیر تازه‌وارد قطع امید کنند، آن هم در حالی که بی‌شک انتخاب او قبل از هر کسی، ورزشکاران را خوشحال کرده بود که یکی از جنس خودشان قرار است مسند امور را به دست بگیرد. یکی که به نظر می‌رسد حالا تصورات‌شان در خصوص او دستخوش تغییرات شده است و شخص وزیر بی‌تردید تأثیر زیادی در این ناامیدی و تغییر نگاه داشته است. وزیری که انتظار می‌رود حرف‌های سهراب مرادی به عنوان نماینده ورزشکاران تلنگری جدی باشد برای او که با توجه بیشتر به ورزشکاران سعی در جبران باوری کند که نفرات قبلی به کلی خرابش کرده‌اند، چراکه آنچه امروز از زبان سهراب شنیده می‌شود درددل اکثر ورزشکارانی است که شاید ناامیدی انگیزه‌ای برای بیانش نگذاشته باشد، اما بدون هیچ تردیدی توجه سجادی به گلایه‌های امثال سهراب و نشستن پای درددل آن‌ها نه فقط می‌تواند راهی برای گشودن گره از مشکلات آن‌ها باز کند که می‌تواند امید از دست رفته را نیز به آنان بازگرداند. امیدی که در صورت تزریق، سودش به طور مستقیم شامل حال ورزش کشور می‌شود. ورزشی که موفقیت‌ها و ناکامی‌هایش توأمان به پای سجادی نوشته می‌شود و چه خوب که وزیر با دست به دست ورزشکاران دادن و شنیدن حرف‌های آن‌ها در راستای موفقیت‌هایش گام بردارد.
