مشغول بودن خوبه، سرگرم شدن هم، ... درگیر شدن هم یه جاهایی خوبه، درگیر چی و کی... مشغول و سرگرم به چی و کی مهمه.
ولی دیدین؟! بعضیامون وقتی شروع به کاری میکنیم، غافل میشیم از اطراف و همه فکر و ذکرمون میشه فقط انجام اون کار. سرمون که تو گوشی باشه یادمون میره کتری رو گازه، پیاز داره سرخ میشه، مدیرمون داره ما رو میبینه، پرواز داره میره، فیلم داره تموم میشه، و مهمتر از همه زمان...
عادت این روزای اغلب ماست که سرمونو به چیزی یا کسی گرم میکنیم، فارغ از دنیا میشیم، بعد یهو با صدای تلفن، زنگ در، یا داد و بیداد کسی که چند بار صدامون کرده به خودمون میایم!
اصل سرگرم شدن و مشغول بودن و تمرکز کردن بد نیست چه بسا لازمه، تو خیلی کارا تمرکز صددرصد نداشته باشی ممکنه اشتباهات زیادی بکنی.
حرف من مشغول بودن به چیزایی و کارایی هست که حواست رو از بقیه زندگی پرت میکنن...
اونقدر پرت میکنن که یادت میره صبحونه بخوری، یادت میره زیر کتری رو خاموش کنی و بزنی بیرون. یادت میره جواب تلفناتو بدی... یادت میره حتی قرار داشتی و یکی منتظرت بود تا باهم گپ بزنین، یادت میره حتی یکی دوست داره!
گاهی سرتو بالا بیار. گردنتو بچرخون، دور و برتو ببین، پیامای گوشیتو چک کن ببین چیزی جا نمونده باشه، میسکالهاتو ببین شاید یکی این وسطا زنگ زده باشه. بابا اصلاً سرتو بیار بالا، گردنت درد میگیره! آرتروز میگیری خب!
حواستو جمع کن، ببین چیزی یا کسی رو جایی جا نذاشته باشی... زمان به عقب برنمیگرده...
میدونی حرفم چیه! روزگار خودش به خودی خود حواس پرت کن و سخت هست. به خودی خود ماهارو از هم دور و مهر و محبتها رو از هم کم کرده. ولی خوبه خودمون به خودمون مثل ریختن قطره چشم و خوردن قرص که یادآوری میذاریم رو همین گوشی کوفتی، یادآوری بذاریم... یادت نره... یادت باشه خودتو... یادت باشه دوستداشتنیهاتو... یادت باشه مهمهاتو... یادت باشه آدم حسابیهاتو، رفیقاتو، اولویتهاتو.
یادت باشه بعضی موقعها سرتو بلند کنی، گردنتو یکم بچرخونی، چپ و راستش کنی، و سرتو بگیری بالا بگی: شکرت خدایا بابت تمام آدمها و چیزهایی که هستن و موندن و داریم، و شکرت بابت اونایی که رفتنی بودن و نموندن و نداریمشون! هوامونو داشته باش، طوری برامون رقم بزن که تو شایسته اونی، نه چیزی که ما اصرار داریم باشیم و داشته باشیم!