از میدان ونک تا خیابان مرتضوی و از مرتضوی تا نجاتاللهی و از نجاتاللهی تا قصرفیروزه و اتابک هر روز صبح از ساعت ۹ مردم خواسته یا ناخواسته گوشهایشان را میزبان این صدا میکنند: «قالی و قالیچه، گلیم و یخچال فریزر، بخاری و چدن، خردهریز اداری خریداریم.» این صدا آن قدر در تهران فراگیر شده است که گویی به زودی صاحب این صدا از «یونسکو» درخواست ثبت صدایش را در فهرست آثار ملی خواهد کرد و خواهد گفت «نشان به این نشان» اش تمام کوچه پسکوچههای تهران است که شاهدی بر مدعایم هستند. تردیدی در آلاینده بودن و به قولی رو مخ بودن این صدا وجود ندارد، اما چه میشود کرد، چون شاید یک نفر بیدارشدن و آمادهشدنش برای سرکار رفتن را مدیون این صداست. به قول دیگر «سازمان بهداشت جهانی» یا همان (WHO) آلودگی صوتی علاوه بر ایجاد انواع اثرات فیزیولوژیکی به ایجاد اختلالات روانپزشکی و روانشناختی منجر میشود. آثار فیزیولوژیکی و روانی مواجهه با صدا بر انسان غالباً به تدریج ظاهر میشود و در درازمدت پیامدهای منفی روانشناختی آن از جمله رفتار پرخاشگرانه، خستگیجسمی- روانی، استرس، سرگیجه، سردرد، عصبانیت، حواسپرتی، اختلال خواب و کاهش بازده کاری بروز میکند.
نویسنده این سطور راهکاری در خصوص برطرف کردن مشکل جمعآوری زباله و یخچال فریزر از کار افتاده و مبل و صندلی ندارد، اما از کسانی که دستاندرکار شهرداری و امور مربوط هستند میخواهد حالا که هم و غم همه درمان کروناست، بعد از از نفسافتادن کرونا فکری برای گوشهای به نفس افتاده شهروندان بکنند تا گوشهای مردم اخبار نابودی کرونا را با وضوح تمام بشنوند و با تمام وجود بگویند کرونا رفت تا همان طور که کمکم داریم «صبح بدون تحریم» و «فروپاشی تحریم» را در دولت جدید جشن میگیریم، نابودی کرونا را هم به زودی شاهد باشیم و گوشی برای شنیدن اتفاقات خوب داشته باشیم.