ایستادن بر سکوی افتخارات، تمامش می‌تواند تنها چند لحظه باشد، چند لحظه کوتاهی که برای دستیابی بدان باید سال‌های سال تلاش کرد، عرق ریخت، زحمت کشید، جنگید و ناامید نشد. سال‌های متمادی که هر روزش می‌تواند کتابی قطور یا سریالی دنباله‌دار باشد، از سختی‌ها و مشقت‌ها که نتیجه‌اش در لحظه چند قطره اشک شوق می‌شود و مدالی که رنگش می‌تواند طلایی، نقره‌ای یا برنز باشد. تکه‌ای فلز به قیمت نشاندن لبخند روی لبان مردم و به اهتزاز درآمدن پرچم کشور. اتفاقاتی که می‌تواند انگیزه مبارزه دوباره باشد برای موفقیت و افتخاری دیگر. با این جود تمام داستان به قبل از دستیابی به این گردن‌آویز‌های دوست‌داشتنی ختم نمی‌شود و گاه ادامه روایتی به مراتب شیرین‌تر دارد.
شلوغی سالن‌های تمرین باشگاه‌ها و استقبال از رشته‌های مختلف بعد از موفقیت‌های به دست آمده توسط ورزشکاران المپیکی روایتی است که بعد از رقابت‌های توکیو، مدال‌آوران به اشکال مختلف آن را به زبان آوردند. روایت‌هایی که نشان از نیاز جامعه به انگیزه‌ای برای رفتن به سمت ورزش داشت، به خصوص از سوی جوان‌تر‌ها که گویی مترصد فرصتی بودند برای آغاز و الگوسازی. اتفاقی که بیش از هر زمانی می‌توانست نقش ورزشکاران در جامعه و تأثیر موفقیت‌های آن‌ها را بر جوانان به تصویر بکشد. اتفاقی که در زمینه ورزش پارالمپیک نیز شاهد آن بودیم.
رقابت‌های المپیک و بعد از آن مسابقات جهانی نروژ که موفقیت‌های کشتی‌گیران آزاد و فرنگی ایران را به دنبال داشت، روحی دوباره به کالبد جامعه دمید، آن هم درست در روز‌هایی که اتفاقات تلخ ناشی از کرونا و قرنطینه خانگی و تغییر سبک زندگی، روح افراد جامعه را خسته و آزرده کرده بود، اما تزریق نشاط و بالا رفتن روحیه مردم تنها یک بعد این داستان بود و بعد دیگر آن شلوغ‌تر شدن سالن‌های ورزشی بود و کششی که موفقیت‌های اخیر ورزشی در روی آوردن بیشتر مردم به ورزش ایجاد کرده بود. اتفاقی که برای تیراندازی، دوومیدانی، وزنه‌برداری و دیگر رشته‌ها نیز چه المپیکی و چه پارالمپیکی رخ داد.
استقبال هرچه بیشتر مردم از ورزش، به خصوص در نسل جدید، نه فقط باعث سلامت جامعه به لحاظ جسمی و فکری می‌شود که در واقع می‌تواند چیزی شبیه به یک پروژه استعدادیابی باشد. شلوغی سالن‌های ورزشی، یعنی حضور استعداد‌های بیشتر در صحنه. استعداد‌هایی که حالا نیازمند کشف شدن هستند برای ورز داده شدن خمیرمایه آن‌ها و قرار گرفتن در مسیر درست. استعداد‌هایی که پرورش مناسب آن‌ها به منزله بالا بردن تعداد موفقیت‌ها، افتخارآفرینی‌ها و مدال‌آوری‌هایی است که می‌تواند رتبه ورزشی ایران را گام به گام بالا و بالاتر ببرد. اتفاقی دو سر برد، از مدال تا مدال.
برای آینده‌ای بهتر بی‌شک پشتوانه‌سازی لازم است و موفقیت‌ها و مدال‌آوری‌ها هر اندازه لذت‌بخش هم باشد، اما تداوم آن نیاز به ساختن نسلی تازه دارد. نسلی که با موفقیت‌ها تشویق می‌شود برای وارد میدان شدن و از همان لحظه باید استارت پشتوانه‌سازی زده شود. درست از لحظه‌ای که شور قهرمانی‌ها، هیجان جوانان را چنان شعله‌ور می‌کند که با رؤیای رسیدن به قهرمانان خود قدم به میدان می‌گذارند. جوانانی که تک‌تک آن‌ها می‌توانند استعداد‌های نابی باشند که باید روی آن‌ها سرمایه‌گذاری کرد برای گماردن‌شان به جای مدال‌آوران و قهرمانان امروز و سرمایه‌گذاری روی این تفکر بی‌شک آینده‌ای روشن را برای ورزش ایران به دنبال خواهد داشت.
استارت این بازی دو سر برد درست از روز‌هایی که اولین نفرات ایران راهی توکیو شدند یک‌بار دیگر زده شد. بازی که با مدال‌آوری‌ها در ژاپن و سپس نروژ به اوج هیجان خود رسید و جوانان زیادی را به عشق ورزش به سالن‌ها کشید، به طوری که شعف این اتفاق بار‌ها و بار‌ها مدال‌آوران را طی هفته‌ها و روز‌های گذشته به تعریف داستان‌های جالبی در این راستا واداشته است. جرقه‌ای که، اما نیازمند حمایت است تا به شکلی که باید شعله‌ور شود تا سرانجامی سودمند، چون ایستادن بر سکو‌های قهرمانی برای ورزش این مرز و بوم داشته باشد. اما آنچه در این میان حائز اهمیت است شعله‌ور نگه داشتن این اشتیاق و استقبال است. اتفاقی که رخ دادنش ممکن نیست مگر با حمایت از ورزشکاران در مسابقات مختلف بین‌المللی که این همچون یک چرخه فعال؛ موفقیت، استقبال و باز هم موفقیت را به دنبال خواهد داشت.
