از دوست قدیمی دکتر علیرضا قزوه می‌خواهم و تمنا دارم همه هوش و حواس خویش را برای شناسایی استعداد‌های خیابانی موسیقی بسیج کند.
مرتضی امیریاسفندقه، دستیار ویژه شهردار تهران در حوزه ادبیات و شعر فارسی با بیان این مطلب درباره ظرفیت‌های دفتر شعر و سرود صدا و سیما نوشت: مدیران حوزه موسیقی می‌توانند پلی مطمئن برای آشتی شعر و موسیقی با شهر باشند. موزیسین‌های مستعد سرگردان این غروب‌گردان و شب‌گردان چهارراه‌های چراغ سبز و قرمز را بازشناسد. این شاعر در ادامه آورده است: مقام‌ها و نغمه‌های آواره در گوشه‌های خیابان‌های پرت و شلوغ و اسمی را بنگرد و اجازه ندهد سنتور در شلوغی چهارراه، تکدی کند و تار و دوتار که روایتگر حکمت و حمیت و غم‌های تاریخی و شادی‌های تاریخی‌ترند گردن کج کنند. کودکانی که ساز به دست، موسیقی خیابانی را مشق می‌کنند و دخترانی را که سر به زیر زخمه بر سنتور می‌زنند، در خیابان ولیعصر و راه‌آهن دریابد و دُر یابد. وی می‌نویسد: این عزیزه گمنام این کلیان بی‌در کجا‌آباد، این قیچک‌نوازان حسرت‌نصیب می‌توانند تعلیم ببینند و حتی تعلیم هم دهند و آموزگاران و آموختگاران موسیقی باشند. اینان حتی می‌توانند نگاهبان خیابان‌ها باشند، در ساعات معین موسیقی‌بانانی که همراه با پارکبانان نگاهبانان شهر را مترنم می‌دارند و راوی شادی‌ها و غم‌های شهروندانند. اینان حتی می‌توانند از قلب خیابان‌ها به قاب سینما و تلویزیون بیایند. همچنان که آنان که سال‌هاست در قاب تلویزیون و سیمایند، می‌توانند به قلب خیابان‌ها بیایند و بی‌واسطه برای مردم آواز بخوانند تا هنر اشراقی موسیقی اشرافی نباشد. امیریاسفندقه در ادامه آورده است: چه دلپذیرند خیابان‌هایی که در کنار گشت‌های مأموران انتظامی آن گشت‌های موسیقی‌بانان نیز فعال است. نوبت به نوبت گشت سنتور، گشت دوتار، گشت دهل و سرنا و دف و تنبور و طبل در جاری ابوعطا و جامه‌دران و شور شهناز و بیات ترک و همایون هر چه از این دست کنسرت‌ها و همایش‌های خیابانی موسیقی می‌تواند با کمترین خرج و برج شکو‌همند‌ترین همایش‌ها باشد. نازنین و کارآفرین این هنرمندان بی‌نام و نشان می‌توانند با حمایت مقامات مراکز موسیقی و با همیاری شهرداری در خانه نیما و اخوان و فروغ و دکتر شریعتی و شهید مطهری و شهید بهشتی هم‌آوایی داشته باشند. در کنار این حرکت و حماسه پای شعر هم لابد‌منه به کوچه‌ها و خیابان‌های شهر باز می‌شود و شیر و شکر از در‌و‌دیوار شهر می‌بارد تا آنجا که به تعبیر سهراب خاک موسیقی احساس ما را بشنود و دست هر کودک ۱۰ ساله شهر شاخه معرفتی باشد.
