در مراسم نمایش نسخه مرمت‌شده «عروس آتش» از زنده‌یاد خسرو سینایی به عنوان انسانی چندوجهی یاد شد که به معنای واقعی کلمه فرهنگی بود و در اوج حاکمیت چشم سبز‌ها در سینمای ایران این فیلم را ساخت.
به گزارش «جوان» به نقل از روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، قاسم قلی‌پور، تهیه‌کننده فیلم «عروس آتش» در چهارصدونود‌ویکمین برنامه سینماتک خانه هنرمندان ایران که با نمایش نسخه مرمت‌شده این فیلم به کارگردانی زنده‌یاد خسرو سینایی همراه بود، گفت: حکمایی مثل خسرو سینایی به هیچ پسوند و پیشوندی نیاز ندارند، کمااینکه دیگر بزرگان را نیز به نام یاد می‌کنیم، نظیر نیما و فردوسی. خسرو سینایی اصیل‌ترین آدمی است که در این حرفه شناخته‌ام؛ اصیل به این معنا که از هیچ فیلم و اثری کپی نمی‌گرفت. شاعر و موسیقیدان، فیلمبردار و مترجم و کارگردان و مهم‌تر از همه خسرو سینایی بود. یادش گرامی است و نامش مانا.
وی افزود: یک‌بار دوستی می‌گفت شاید یکی از ایرادات او زیاده از حد نجیب و راستگو بودنش بود و این گزاره تلخی است که بخواهیم راستگو بودن را ایراد بدانیم! او نه خودش چیزی را جار می‌زد و نه جارچی داشت؛ گوهری بود که کمتر قدرش را دانستیم. علی لقمانی، مدیر فیلمبرداری «عروس آتش» نیز در ادامه این برنامه گفت: برای ما که از نزدیک با خسرو سینایی مأنوس بوده‌ایم، صحبت درباره او سخت است. او انسانی چندوجهی و به معنای واقعی کلمه انسانی فرهنگی بود. رفتن او بر خانواده من نیز تأثیر منفی گذاشت و روزی نیست که از او یاد نکنیم و بابت فقدانش غصه نخوریم، هر چند او و آثارش در زندگی همه ما جاری و ساری است. خسرو سینایی معایب و کاستی‌ها را هیچ‌وقت به قدری برجسته نمی‌کرد که خودش دیده شود. ایرادات در رفتار و سنت‌ها را با برخوردی محترمانه نمایش می‌داد که شاید اگر جور دیگری به نمایش می‌گذاشت، بیشتر دیده می‌شد. امروز جای او بسیار بین ما خالی است و امیدواریم نگاهش بیشتر دیده شود.
در ادامه حمید فرخ‌نژاد، بازیگر و نویسنده این فیلم بیان کرد: خوشحالم امشب از استاد خسرو سینایی یاد می‌کنیم. برای من باعث افتخار است شروع کارم با او بوده است و به واسطه ایشان با تیمی عزیز آشنا شدم. در اوج حاکمیت چشم سبز‌ها در سینمای ایران ساخت فیلم «عروس آتش» ریسک زیادی داشت. او آدمی بود که هیچ وقت به منفعت و عواید یک کار فکر نمی‌کرد. ابتدا ابعاد هنری آن را در نظر می‌گرفت و مثال خوبی برای روسیاهی مدیران فرهنگی کشور است؛ اینکه همه زندگی‌اش هنرمندانه بود و ارج نهاده نشد.
