از چسبیده‌های به ورزش به خصوص قسمت مدیریت آن زیاد گفته و شنیده شده است؛ همان‌ها که حاضر نیستند به هیچ قیمتی صندلی‌های ریاست خود را رها کنند و حتی در این راه حاضرند اصل ورزش را هم قربانی جاه‌طلبی و زیاده‌خواهی‌های خود کنند.
آنچه این روز‌ها در جریان به تعویق افتادن انتخابات ریاست برخی فدراسیون‌ها دیده می‌شود، نمونه بارز این چسبیدگی و زیاد‌ه‌خواهی است؛ نمونه‌هایی که هر کدام از آن‌ها می‌تواند با حساسیت‌های مجامع بین‌المللی موجب تعلیق یک رشته یا حتی کل ورزش کشور شود. انتخابات‌ها یکی پس از دیگری به تعویق می‌افتد، چرا؟ چون صلاحیت برخی تأیید نشده؛ همان‌ها که کیسه دوخته‌اند برای ریاست در ورزش، حالا یا ادامه این ریاست یا رسیدن به پستی تازه، پس انتخابات به تعویق می‌افتد تا هر طور شده کاندیدا‌های مورد نظر تأییدصلاحیت شوند.
نکته تأسفبارتر این ماجرا آنجاست که اکثر این گزینه‌ها، گزینه‌های مدنظر آقایان وزارت‌نشین یا حتی کمیته ملی المپیک هستند که عدم‌حضورشان در مقام ریاست پازل مورد نظر آقایان رده‌بالا را به هم می‌زند، بنابراین چاره‌ای جز تعویق انتخابات تا تأییدصلاحیت آقایان برسد یا گزینه‌ای جدید و همسو با آقایان معرفی شود. در این میان کار حتی به جایی رسیده که انتخابات کمیته ملی المپیک هم تحت تأثیر این تمایلات شخصی و علاقه زائد‌الوصف برخی چهره‌های امتحان‌پس‌داده در ورزش به ادامه حضور در هیئت اجرایی این کمیته است. آن‌ها که می‌دانند دیگر جایی در این کمیته ندارند، اما برای اینکه چند صباحی بیشتر حضور داشته باشند و خودی نشان دهند، حاضرند به هر بهانه‌ای که شده انتخابات مهم و تأثیرگذار کمیته ملی المپیک را که نقش مهمی در آینده ورزش کشور دارد، به خاطر منافع خود به تعویق بیندازند.
به طور مشخص اینکه ورزش کشور امروز به جای هدایت و برنامه‌ریزی درست و کانالیزه و قانونمدار، با تمایلات شخصی و باندبازی هدایت می‌شود. در قاموس این آدم‌های چسبیده به ورزش، ورزش زمانی معنا و مفهوم پیدا می‌کند که آن‌ها حضور داشته باشند و اگر روزی این چسبیده‌ها نتوانند از سفره ورزش لقمه بگیرند، آن وقت اصل ورزش هم نباید باشد.
جای تأسف است که حتی در این خصوص اختلاف نظر‌های عمیقی در خود وزارت ورزش هم دیده می‌شود تا جایی که میان شخص وزیر و معاون ورزش قهرمانی‌اش بر سر تعامل با کاندیدا‌های مورد نظر اختلاف وجود دارد و شنیده‌ها حاکی از آن است که برخی کاندیدا‌ها که مورد تأیید وزیر نیستند با حمایت معاون ورزش قهرمانی در پی گرفتن تأییدصلاحیت و شرکت در انتخابات هستند؛ اتفاقی که در آستانه برگزاری انتخابات‌ها اصلاً وجهه خوبی ندارد و می‌تواند در نهایت به کل ورزش کشور ضربات جبران‌ناپذیری وارد کند.
ورزش کشور تاکنون به سبب حضور این مدیران ناکارآمد ضربات سختی را متحمل شده است؛ مدیرانی که انتخابات فرصت مناسبی است تا ورزش از لوث وجودشان پاک شود و نفسی راحت بکشد، اما آن‌ها که به حاضرخوری عادت دارند و می‌خواهند هر طور شده پست‌هایشان را حفظ یا حتی چند روز بیشتر در آن باقی بمانند.
نکته مهم این است که اگر وزارت ورزش به اعتلای ورزش کشور اهمیت می‌دهد، باید شرایطی را فراهم کند که انتخابات فدراسیون‌ها در موعد مقرر برگزار شود نه اینکه با دلیل واهی منتظر بماند تا برخی بتوانند شرایط حضور در انتخابات را به دست آورند؛ برخی که به طور حتم در صورت حضور در انتخابات حتماً هم به آنچه می‌خواهند دست پیدا می‌کنند؛ برخی که همچنان چسبیده به ورزش کشور هستند و تا اوضاع اینگونه پیش می‌رود، چسبیده خواهند ماند.
