توجه نکردن به پایهها در ورزش ایران اتفاق تازهای نیست. با این وجود رقابتهای دوومیدانی قهرمانی جوانان کشور از واقعیتی تلخ پرده برداشت و زنگ خطری جدی را به صدا درآورد. واقعیتی که آیندهای نهچندان روشن از دوومیدانی ایران را به تصویر میکشید.
ردههای پایه، سازندههای اصلی ورزش هر کشوری هستند. جوانههایی که رسیدگی اصولی، باعث شکوفایی، رشد و باروری آنها و موفقیت ورزش خواهد شد. همانطور که در نقطه مقابل، عدم توجه و رسیدگی به آنها میتواند تأثیرات مخربی را به دنبال داشته باشد. چیزی شبیه به چشماندازی که چند روز پیش (۱۸ و ۱۹ اردیبهشت) در اراک و در نتیجه رقابت جوانان کشور به تصویر کشیده شد. رقابتی که بیشک هشداری جدی از وضعیت نابسامان دوومیدانی ایران بود و آینده مبهمی که پیشروست. آیندهای که روزها و موفقیتهای آن را ردههای پایه (نونهالان، نوجوانان و جوانان) پایهگذاری میکنند، اما به شرط حضور!
نتایج رقم خورده در مسابقات کشوری اراک، چیزی شبیه به فاجعه بود، درست مانند خالی بودن هشت خط دهگانه و حضور تنها یک شرکتکننده در این ماده که تعجب همگان را به دنبال داشت. مادهای که با وجود تمام سختیهای آن، نمایندههای نامداری را در سطح اول آسیا مطرح و راهی مسابقات جهانی و المپیک کرده، اما حالا از پر کردن هشت خط آن در رده جوانان عاجز مانده است! هشت خطی که خالی بودن آن معنایی جز خالی بودن آینده دوومیدانی ایران ندارد.
اما فاجعهای که در اراک به نمایش گذاشته شد، تنها خالی بودن هشت خط دهگانه جوانان نبود و رکوردهای رقم خورده را نیز شامل میشد. رکوردهای پایینی که نشان از افت فاحش دوومیدانی ایران، بهخصوص در ردههای پایه داشت. افتی که البته پیش از این نیز با پرتاب حداقلی و نهچندان جالب احسان حدادی در رقابتهای مختلف گوشزد شده بود، اما در رقابتهای قهرمانی جوانان کشور بیش از هر زمان دیگری به رخ کشیده شد. حال آنکه یکی از شعارهای همیشگی آقایان برای روی کار آمدن توسعه است، اما حضور نهایتاً چهار، پنج شرکتکننده در هر ماده و ایستادن بر سکوی قهرمانی و کسب مدال با رکوردهایی که فاصله زیادی با رکوردهای ملی داشت، نهتنها نشاندهنده ناکامی آقایان در عملی کردن شعارهایشان (توسعه) بود که از آیندهای نهچندان خوشایند خبر میدهد. آیندهای خالی از نمایندههای قدرتمند که بتوانند در مسابقات بینالمللی و رقابت با حریفان در آن سوی مرزها حرفی برای گفتن داشته باشند. با این وجود دوومیدانیکار بودن وزیر ورزش این نوید را میدهد که نتایج به بار آمده در اراک مورد توجه قرار بگیرد و گامی در راستای بهبود آن برداشته شود، چراکه دوومیدانی رشته مادر و یکی از مهمترین رشتههای ورزشی است که توسعه آن سهم مدالآوری کاروان ایران در رقابتهای مختلف را افزایش میدهد و این دلیل خوبی است برای توجه بیشتر به رشتهای که مسابقات قهرمانی جوانان کشور ثابت کرد طی این سالها تا چه اندازه مهجور مانده است. رشتهای که ورزشکاران نامداری دارد، پیشکسوتانی که بسیاری از آنها بعد از مشاهده نتیجه رکوردهای زده شده در اراک به زبان آمدند و با انتقاد از وضع موجود خواهان توجه ویژه به رشته دوومیدانی شدند. توجهی که انتظار میرود با توجه به اشراف کامل سجادی، وزیر ورزش به آن به زودی درمان شده و جانی دوباره بگیرد، اما آنچه مسلم است اتفاقات چند روز گذشته انتقاد بسیاری از جمله هادی سپهرزاد، مربی و کارشناس دوومیدانی را به دنبال داشته است: «رکوردهای ضعیف این مسابقات تقریبا در ۳۰ سال اخیر بیسابقه بوده است و اینکه در یک کشور ۸۰ میلیون نفری نتوانند هشت خط دهگانه را که کمترین تعداد است پر کنند. ما باید حداقل ۸۰ نفر دهگانهکار در خط مسابقات جوانان داشته باشیم. فدراسیون در این چند سال از پشتوانهسازی و توسعه دوومیدانی در شهرستانها صحبت میکند، اما در این مسابقات برخی استانها مثل خوزستان و فارس که مهد دوومیدانی هستند، حتی یک ورزشکار هم بین سه نفر برتر نداشتند. این آقایان کیمیاگری کرده و طلا را به آهن تبدیل کردند، حتی تعداد سهمیهها کارشناسان را شوکه کرد. هر استان دارای ۱۰، ۱۲ شهرستان است، اما با اختصاص چهار، پنج سهمیه حقشان را ضایع کرده بودند. استانها باید شانس شرکت در تمامی مواد را داشته باشند، اما استانی که چهار سهمیه گرفته، چگونه ورزشکار انتخاب کند. گویا دلیل این کار نیز این بوده که استانهای برخی آقایان رئیس هیئت یا رؤسای سابق هیئت به خاطر تعداد کم ورزشکار شانس قرار گرفتن روی سکو را داشته باشند، ولی این اتفاق نیفتاد و با اینکه تعداد سهمیهشان بیشتر بود، اما در رنکینگ ۲۰ تایی هم قرار نگرفتند و این یعنی خیانت در دوومیدانی کشور.»