محمدرضا تاجیک در گفت‌وگویی با روزنامه فرهیختگان رفتار اصلاح‌طلبان کنونی را خیانت به گفتمان اصلاحات دانسته است. او که پیش از این چندین بار، فعالیت اصلاح‌طلبان را به مسلخ بردن اصلاحات برای حضور در قدرت توصیف کرده بود، باز هم بر این موضع پافشاری کرده است: «جریان اصلاح‌طلبی جریانی ماهیتاً اندیشگی و گفتمانی و تاریخی و فرهنگی و سیاسی است؛ اما جریان اصلاح‌طلبی که در اکنونیت ما معنا پیدا کرده یک جریان کاملاً سیاسی است که تمام آمال و آرزو‌های خود را در این خلاصه کرده است که در یک مسابقه قدرت، ورودی داشته باشد و سهمی از قدرت را از آن خود کند؛ بنابراین همین‌جا مشخص است آن چیزی که امروز به‌عنوان جریان رسمی اصلاح‌طلبی نامیده می‌شود به یک معنا به جریان اصلاح‌طلبی خیانت کرده و آن را تقلیل داده و فشرده کرده و تمامی ساحات آن را زیرسایه خود و تحت‌الشعاع بازی قدرت و سیاست قرار داده است و حیات و ممات جریان اصلاح‌طلبی را در گرو این گذاشته که بتواند سهمی از قدرت داشته باشد و از این جهت فراموش کرده است که چهره گفتمان از خود قدرت و سیاست ساطع می‌کند.»
او گفته که در جریان اصلاح‌طلبی، توده‌های مردم به حاشیه رفته‌اند و «گرایش شدیدی به‌سمت نوعی نخبه‌گرایی مبتذل به‌وجود آمده است». تاجیک در بخشی از گفت‌وگوی خود از این می‌گوید که «روشنفکران نتوانستند با توده‌های مردم رابطه برقرار کنند.» و بعد با تأکید بر اینکه «من کاملاً به اصلاح‌طلبی می‌اندیشم که به تکانه‌های اصیل انقلاب برگردد، نه اینکه عبور کند...» و با نام بردن از عدالت، آزادی و استقلال می‌گوید: «همه آن تکانه‌هایی که ما برایش انقلاب کرده‌ایم، تکانه‌هایی بسیار زیباست.»
او اصلاح‌طلبان را باعث به حاشیه راندن مساجد و هیئت‌ها به عنوان ریزبدنه‌های ارتباط با توده‌های مردم می‌داند و این کار آنان را رد می‌کند: «نواصلاح‌طلبی نمی‌تواند از نظام هنجاری و از رژیم حقیقت به به دور باشد. رژیم حقیقت یک جامعه اگر رژیم ارزشی و هنجاری و دینی است این نمی‌تواند به‌صورت تافته‌ای جدا بافته وارد فضای سکولاری شود و بنشیند و بخواهد از آن زاویه با جامعه سخن بگوید، بنابراین باید درک کرد که در جامعه اینچنینی زندگی می‌کند و باید بداند ریزبدنه‌هایی که به صورت هیئت‌ها و مساجد عمل می‌کنند -و دیری است که اصلاح‌طلب‌ها آن را به حاشیه کشیده‌اند- می‌توانند مجرای ارتباط با توده‌های مردم باشند. من به این‌ها می‌اندیشم و فکر می‌کنم باید مشقی بنویسم که با شرایط زمانه و جامعه من بخورد و بتواند یک جریان را مورد پذیرش مردم قرار بدهد، نه اینکه مردم نتوانند با آن رابطه تفهیم و تفاهم برقرار کنند.»
