استفاده از نیرو‌های جوان و متخصص در هر زمینه‌ای می‌تواند باعث رشد و ترقی و در نهایت دستیابی به موفقیت شود. این مسئله حقیقتی انکار‌ناپذیر است که البته اجرای آن از سوی مسئولان، شجاعت و درایت خاص خود را می‌طلبد. ایران اسلامی در ۴۴ سالی که پشت سر گذاشته هرگاه به جوانان متعهد و متخصص خود اعتماد کرده، نتیجه گرفته است. میدان ورزش هم جدای از این قاعده نیست، اما چنبره برخی افراد در ارکان تصمیم‌گیری ورزش کشور باعث شده این میدان کمتر در اختیار جوانان متعهد و متخصص قرار گیرد. نمونه بارز این اتفاقات را می‌توان در دو انتخابات انجام شده دید؛ اولی انتخابات کمیته ملی المپیک و دومی انتخابات فدراسیون فوتبال. نتایج کاملاً مشخص است، در اولین انتخابات نام محمود خسروی‌وفا از صندوق بیرون آمد، مدیری که در کمیته ملی پارالمپیک خوب کار کرده و نتایج ورزشکاران جانباز و معلول هم حکایت از همین موضوع دارد، اما همه خوب می‌دانیم که روش و نوع کار کمیته ملی المپیک با پارالمپیک تفاوت‌های اساسی دارد و شاید مدیر پا به سن گذاشته‌ای، چون خسروی‌وفا نتواند از عهده آن برآید. طبیعی است که قضاوت در این مورد خیلی زود است، اما می‌شد در این زمینه از مدیران جوان‌تر بهره برد و در کنار آن‌ها از تجربه مدیران لایقی، چون خسروی‌وفا هم استفاده کرد.
در خصوص فدراسیون فوتبال اوضاع وخیم‌تر از این حرف‌هاست. مافیای حاکم بر فوتبال سال‌هاست که اجازه نفس کشیدن به دیگران را نمی‌دهد. آن‌ها صندلی ریاست را فقط برای خود می‌خواهند و بس و اگر در راه رسیدن به این خواسته حتی احساس خطر کنند به راحتی زیر میز می‌زنند و همه چیز را برهم می‌ریزند. انتخاب مهدی تاج به عنوان رئیس فدراسیون فوتبال نمونه بارز این مسئله است. تاج با کارنامه‌ای مشخص و پرتخلف دوباره به مسند ریاست فدراسیون فوتبال رسید. رئیسی که هیچگاه فراموش نمی‌کنیم با ناراختی قلبی راهی بیمارستان شد و بنا به توصیه پزشکان باید از فوتبال و هیجانات آن دوری می‌کرد، اما «حب ریاست» چنان بود که تاج را دوباره برگرداند و در این راه بقیه دوستان پا به سن گذاشته هم برگشتند تا جایی که حالا قنبرزاده نایب‌رئیس دوم فدراسیون فوتبال خود مدعی است که میانگین سنی تنها چهار عضو هیئت رئیسه با جمع کل ۲۴۰ می‌شود، یعنی ۶۰ سال و جالب‌تر اینکه مدعی است ۲۴۰سال تجربه به هیئت رئیسه فوتبال اضافه شده است!
سؤالی که در این بین باید از جناب نایب‌رئیس پرسید، این است که اولاً چگونه تمام سال‌های عمر اعضا را به پای تجربه‌اندوزی زده‌اید، در ثانی همه خوب می‌دانیم که حاصل حضور این ۲۴۰ سال تجربه در فوتبال تاکنون چه بلا‌هایی سر این رشته و بیت‌المال آورده است، پس حضور مجدد آن‌ها در فوتبال نه تنها جای شکرگزاری ندارد که باید نگران هم بود بابت اتفاقات تلخی که حتماً دوباره روی خواهد داد.
اینجاست که بحث جوانگرایی و بهره‌گیری از قدرت مدیریت و توانایی جوانان دوباره پیش می‌آید. نه تنها فوتبال که کل ورزش کشور نیازمند تفکر نو و جوان است. تفکری با برنامه‌ای تازه، تفکری که استفاده از آن شجاعت و گذشت می‌خواهد که متأسفانه همین دو فاکتور مهم در مسئولان ورزش کشور دیده نمی‌شود. مسئولانی که نه شجاعت کنار کشیدن را دارند و نه گذشت آن را تا دودستی صندلی‌های ریاست بر ورزش را بچسبند.
