بالا بردن جام در سکوت مطلق، اتفاق تازه‌ای در فوتبال ایران بود. اتفاقی که بسیاری را متعجب و مبهوت کرد، برخی را به انتقاد واداشت و برای برخی هم قابل تأمل و تشویق بود! پرواضح بود که استقلالی‌ها از قبل در این خصوص به اجماع کامل رسیده‌اند که هنگام دریافت جام قهرمانی در سوپرجام، همه جز مدیرعامل جدید با چهره‌ای بی‌تفاوت و حتی مغموم سر به زیر بیندازند و از هرگونه شادی برای این موفقیت خودداری کردند. رفتاری که برخی صراحتاً قبل از راهی شدن به رختکن آن را به شرایط این روز‌های جامعه ربط دادند و مدعی شدند کمترین کاری بود که از دست‌شان برمی‌آمد. اینکه استقلالی‌ها تصمیم گرفتند بنا بر گفته خود به دلیل شرایط جامعه از هرگونه شادی برای کسب جام خودداری کنند را در لابه‌لای تمام انتقاد‌ها می‌توان حق آن‌ها دانست. آن‌ها می‌توانند نظر شخصی خود را داشته باشند. هرچند در این بین باید نظر و خواست هوادارانشان را هم در نظر بگیرند، اما این حق را زمانی می‌توان برای آن‌ها قائل شد که به دور از هرگونه ریا، تزویر و صدالبته براساس باور آن‌ها باشد. اعتقاد و باوری که حاضر به پرداخت تاوان آن هم باشند که در آن صورت قابل احترام است.
اما وقتی چند دقیقه، فقط چند دقیقه بعد به اندازه سپری شدن فاصله زمین بازی تا رختکن، آقایان نمایش به راه انداخته روی سکوی قهرمانی را به دست فراموشی سپردند و با شنیدن وعده مدیرعامل سوت و کف زدند و با هورا کشیدن به شادی پرداختند، دیگر باور شویی که بازی کردند، ساده و راحت نیست. استقلالی‌ها اگر به وضعیت نامناسب مردم جامعه باور دارند و آنچنان از آن مغموم هستند که با وجود دریافت جام قهرمانی خنده به لب‌شان نمی‌آید، چطور برای دریافت ۴، ۵ میلیون تومان چنان از خود بی‌خود می‌شوند که با کف و سوت به شادی می‌پردازند؟! آیا وعده مالی داده شده فتح‌الله‌زاده از کمترین کاری که می‌توانستند برای مردم انجام دهند آنقدر دلچسب است که فراموش می‌کنند درست چند دقیقه قبل چه نمایشی به راه انداخته و چه ادعا‌هایی کرده بودند؟
مگر نه آنکه آن‌ها مدعی شدند به دلیل شرایط کنونی جامعه، این (عدم شادی هنگام دریافت جام قهرمانی) کمترین کاری بوده که می‌توانستند برای مردم انجام دهند، پس چه دلیلی دارد دوربین‌ها که خاموش می‌شود، پشت در‌های بسته رختکن بابت چند میلیون تومان ناقابل اینگونه جشن و شادی به راه بیندازند؟ آیا فقط هواداران نامحرم بودند که آن‌ها را از تماشای شادی قهرمانی محروم کردند یا، چون اینگونه واکنش‌ها این روز‌ها خریدار دارد و فالوور جمع می‌کند تصمیم به دریافت جام در سکوت مطلق گرفتند؟
رفتار استقلالی‌ها را باید از منظر هوادارانشان به قضاوت نشست، آن هم زمانی که بازیکنان هیچ حقی را برای هوادار قائل نیستند و وقتی کاری که می‌کنند شباهتی به واقعیت ندارد و خیلی زود مشخص می‌شود چیزی جز رنگ، ریا و تزویر نیست. این رفتار بیش از آنکه درک شرایط مردم جامعه باشد، توهین به شعور هوادار است و بی‌اخلاقی محض. اینها، همان‌هایی بودند که در تولد سرمربی خود نیز چنین کردند که در رختکن، بعد از آنکه متوجه شدند فتح‌الله‌زاده قرار است بابت این پیروزی، سه برابر برد‌های دیگر پاداش بدهد. رفتاری که نه از روی باور، اعتقاد یا همدردی با مردم که از روی تظاهر به نمایش گذاشته شد. شاید هم برای عقب نماندن از قافله، خالی نبودن عریضه یا مهم‌تر از همه اینکه این نوع رفتار‌ها این روز‌ها خریدار دارد!
