«در همراهی با ملت، تیم ملی واترپلو هم {پس از رفتار تیم ملی فوتبال ساحلی} از خواندن سرود جمهوری اسلامی امتناع کرد»! این تیتری بود که رسانه‌های ضدانقلاب به صورت پرتکرار و سرمست از خوشحالی آن را بازنشر کردند.
شاید در این حدود ۴۴ سال پس از پیروزی انقلاب اسلامی تاکنون این چنین مسائلی پیش نیامده بود.
همواره یکی از خاطره انگیزترین صحنه‌ها برای ملت ایران افتخار آفرینی ورزشکاران کشورمان در رقابت‌های جهانی بوده است. صحنه گل خداداد عزیزی در بازی با استرالیا و صعود ایران به جام جهانی برای اولین بار پس از انقلاب اسلامی، جاری شدن اشک‌های مردم همراه با اشک شوق حمید استیلی پس از گلی که این بازیکن به آمریکا زد. همه نشان می‌دهد که شادی و غم ورزشکاران ایرانی با مردم کشورشان گره خورده است.
چند نکته درباره حواشی این روزها لازم به ذکر است:
یک: وقتی شخصی پیراهن تیم ملی کشورش را بر تن می‌کند، یعنی قواعد نظام سیاسی مستقر در آن کشور را پذیرفته و به عنوان نماینده مردم آن کشور در عرصه جهانی حضور پیدا می‌کند.
دو: اگر بازیکنان تیم های ورزشی دغدغه شادی مردم را دارند خوب می‌دانند که در رقابت‌های جهانی هیچ چیز مردم کشورشان را مثل کسب نتایج غرور آفرین توسط این بازیکنان و سرافرازی ایران در رقابت‌های بین المللی شاد نمی‌کند و ایجاد حواشی به بهانه اختلافات داخلی کشور در مکانی خارج از ایران، فقط موجبات شادی دشمنان را فراهم می‌کند.
سه: البته در بین جامعه بزرگ ورزشی کشور عده معدودی به دنبال ایجاد چنین حواشی بودند که جدای از اندک مغرضین، بسیاری از آن ها تحت تاثیر فضای مجازی یا فریب خورده هستند. شاید هجمه بیگانگان در فضای مجازی باعث شده این افراد تحلیل درستی از شرایط کشور و مردم نداشته باشند و کار نظام جمهوری اسلامی را تمام شده تصور کنند!
چهار: سوالی که باید از این افراد پرسید درباره انگیزه این کار است. آیا برای شادی مردم این نوع کارها انجام می‌شود و یا تحت تاثیر فضای مجازی، به خاطر عده‌ای معترض نما، اغتشاشگر یا بهره بردای رسانه‌های فرصت طلب بیگانه؟ اگر مسائلی هم در داخل کشور وجود دارد، آیا راه حل آن ایجاد حواشی در رقابت های بین المللی برای کشورمان و طرح آن در مقابل چشم بیگانگان است.
پنج: جریمه، حذف، عدم پرداخت پاداش و .. همه گزینه هایی است که مسئولان می‌توانند به آن فکر کنند و بسیاری از کشورها برای بی احترامی به پرچم و سرود کشورشان قانون دارند. هرچند که این موارد راه چاره نیست اما نباید بی احترامی و حاشیه سازی هم بدون هزینه بماند تا تصور سهل و آسان ادامه مسیر نقش ببندد.
ترانه‌ها و آواهای زیادی در طول روز به گوشمان می‌خورد که هر کدام حسی مختلف منتقل می‌کند. اما در هر کجا دنیا هم که باشید هنگام پخش سرود ملی کشورت حس وطن پرستی به تو منتقل می‌شود.
ملاک هویت هر شخصی شناسنامه او می باشد اما در مجامع عمومی و جهانی این پرچم و سرود است که حرف اول را برای شناسایی هویت می‌زند.
بسیاری از مردم ایران حتی هنگامی که از تلویزیون شاهد پخش سرود ملی کشورمان در یک رقابت‌های جهانی هستند ناخواسته به همراه ملی پوشان آن را زمزمه می کنند.
ایران اسلامی فرزندان خود را دوست دارد و آغوش او برای همه باز است، حتی فرزندانی که به خطای ناشی از فهم اشتباه خود را ضریب می‌دهند و دشمن را خوشحال می کنند. مهم پیروزی، قهرمانی و بلند شدن پرچم مقدس جمهوری اسلامی در محافل ورزشی است؛ اما آن ورزشکاری که برای قهرمانی ایران جنگیده، به وقت فهمیدن واقعیت ماجرا که چگونه دشمنان ایران را برای چند ساعت یا چند روز خوشحال کرده قطعا شرمنده خواهد شد؛ به ویژه بعد از آنکه به خون پاک و مقدس صدها هزار شهیدی که برای سرافرازی این پرچم ریخته شده، فکر کند.
باسلام واقعا تاسف‌بار است 
