رقابت‌های جام‌جهانی کشتی آزاد هفته آینده آغاز می‌شود و آزادکاران ایرانی برای کسب عنوان قهرمانی در آیووا روی تشک می‌روند. در راستای فرصت دادن به نسل جوان و البته پشتوانه‌سازی، فدراسیون تیم آزاد را نیز همانند تیم فرنگی با ترکیبی کاملاً جوان راهی جام‌جهانی می‌کند. در شرایطی که چهره‌هایی، چون حسن یزدانی و امیرحسین زارع استراحت می‌کنند، جوانان خوش آتیه‌ای، چون عموزاد و معصومی با حریفان خود در جام‌جهانی سرشاخ می‌شوند. اهمیت به تربیت ستاره‌های جدید و پشتوانه‌سازی برای سال‌های آتی موضوعی است که فدراسیون و کادرفنی برنامه ویژه‌ای برای آن دارند. این نکته مهم بهانه‌ای شد تا گفت‌وگویی با اکبر فلاح، پیشکسوت و مربی سازنده کشتی انجام دهیم و از او در مورد تأثیر توجه به نسل جوان در آینده کشتی ایران و همچنین شرایط تیم‌ملی در جام‌جهانی بپرسیم.
انتظارات از کشتی ایران همیشه بالاست. فکر می‌کنید در این دوره جام‌جهانی چه شرایطی برای تیم‌ملی آزاد رقم خواهد خورد؟
رقابت‌های جام‌جهانی در رشته کشتی با مسابقات جهانی و المپیک متفاوت است و به نوعی برای ملی‌پوشان ما دیداری تدارکاتی محسوب می‌شود. فرصت دادن به نسل جوان برای پشتوانه‌سازی در این رقابت‌ها بهترین تاکتیک است. خوشبختانه در این دوره تقریباً کل تیم‌های اعزامی به جام‌جهانی کشتی جوان هستند و این تصمیمی کاملاً درست و مفید است. در جام‌جهانی نباید نتیجه‌گرا باشیم و در بازی‌های المپیک باید به نتیجه فکر کنیم. سطح این رقابت‌ها متفاوت است. در برخی از ادوار با قاطعیت قهرمان جام‌جهانی شدیم، اما در مسابقات المپیک حتی به سکو نرسیده‌ایم. نباید جایگاه مسابقات را باهم اشتباه بگیریم. جام‌جهانی حکم تدارکاتی را دارد تا ببینیم جایگاه کشتی آزادمان کجاست و با چه شرایطی قرار است در المپیک شرکت کنیم.
پشتوانه‌سازی ایده خوبی از سوی فدراسیون است؟
حرف اصلی همین است، فدراسیون، استان‌ها و هیئت‌های کشتی باید موضوع پشتوانه‌سازی را مدنظر قرار دهند. خیلی خوب است که کشتی ایران ستاره‌ای به نام حسن یزدانی دارد، اما باید نفر جایگزین او را نیز داشته باشیم و به او هم میدان دهیم. اگر یزدانی بعد از المپیک از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد، باید یک نفر باشد تا جایگزین او شود، نه اینکه چند سال زمان ببرد یک نفر جانشین ستاره قبلی شود. جام‌جهانی میدان خوبی است برای پخته شدن جوانان آینده‌دار تا در مسابقات جهانی به کمک تیم‌ملی بیایند.
هم‌گروهی با ژاپن و تیم منتخب جهان چطور خواهد بود؟ از هم‌اکنون می‌توان به فینال و قهرمانی فکر کرد؟
ژاپنی‌ها هیچ وقت در تورنمنت‌های مختلف جهانی و آسیایی تیم کاملی نبوده‌اند و همیشه با تک‌ستاره‌های‌شان مدال گرفته‌اند، حتی در المپیک نیز طلا می‌گیرند، اما تنها در دو سه وزن مدعی هستند و در سایر اوزان حرفی برای گفتن ندارند. با تیمی که ما داریم، شکی نیست آن‌ها را شکست خواهیم داد. تیم منتخب جهان نیز همین شرایط را دارد. در این دوره جام تنها تیم‌ملی امریکا رقیب ایران محسوب می‌شود. در مسابقات جهانی نیز امریکا قهرمان کشتی آزاد شد. به احتمال زیاد در فینال جام‌جهانی ۲۰۲۲ رقیب امریکا خواهیم بود. امریکا میزبان رقابت‌هاست و بسیاری از قهرمانان را در ترکیب دارد. با این حال جوانان کشتی آزاد ایران نیز همگی جویای نام هستند و هیچ کس نمی‌تواند آن‌ها را از پیش بازنده بداند. با پتانسیلی که این تیم دارد، بچه‌های ما می‌توانند قهرمانان جهان را شکست دهند. مثلاً در سنگین‌وزن امیررضا معصومی برای نخستین‌بار در رده بزرگسالان روی تشک خواهد رفت. تمامی نفرات آزاد در این دوره می‌توانند پدیده باشند. همه آزادکاران باید قدر اعتماد فدراسیون و کادرفنی را بدانند و برای شکست حریفان روی تشک بروند. کشتی‌گیری مثل معصومی قرار است پا جای امیرحسین زارع بگذارد؛ کسی که قهرمان جهان است و امیدواریم معصومی هم دومین قهرمان ما در سنگین‌وزن باشد. در سایر اوزان نیز جوانان باید بهترین استفاده را ببرند.
غیبت قهرمانانی، چون زارع و یزدانی چه تأثیری روی تیم‌ملی خواهد داشت؟
استفاده از قهرمانان ملی در هر رویدادی اشتباه است. این کشتی‌گیران تنها باید در رقابت‌های انتخابی شرکت کنند و فقط به مسابقات جهانی یا المپیک اعزام شوند. در سایر رویداد‌ها از جمله آسیایی و جام‌جهانی باید به نسل جوان‌تر فرصت داد. استراحت دادن به قهرمانان و مدال‌آوران در این دوره تصمیم درستی است، آن‌ها به استراحت نیاز داشتند.
ارزیابی شما از عملکرد کشتی آزاد ایران چیست؟
برای رشد و پیشرفت کشتی به مسابقات قانونمند نیاز داریم و این مسئله به رقابت‌های انتخابی برمی‌گردد، البته برگزاری انتخابی‌های تیم‌ملی با حضور دو یا سه نفر اصلاً انتخابی محسوب نمی‌شود. کشتی‌گیران از رقابت‌های قهرمانی کشور استارت می‌زنند و برترین‌ها سهمیه حضور در انتخابی‌ها را می‌گیرند. باید شرایط جوری باشد که برای هر وزن انتخابی ۱۶ کشتی‌گیر در تمامی رده‌ها حضور داشته باشند. در این صورت می‌توانیم حرف اول را در جهان بزنیم.
انتظارات از کشتی بیشتر شده. آیا حمایت‌ها نیز از این ورزش اول کشور بیشتر شده است؟
مسئولان اصلاً از ورزش حمایت نمی‌کنند و این مسئله در اولویت کاری‌شان نیست. اگر منتظر حمایت آن‌ها بمانیم همه ورزشکاران دل‌زده می‌شوند. قهرمانان ما همیشه برای گرفتن حق‌شان باید اعتراض کنند. پاداش سکه مدال‌آوران را بعد از گران شدن سکه، نقدی پرداخت می‌کنند. در حقیقت با ورزشکاران معامله می‌کنند. این حق ورزشکار مدال‌آور است که مسئولان به زندگی و معیشت او توجه داشته باشند.
آینده کشتی آزاد ایران را چگونه می‌بینید؟
اگر انتخابی‌ملی‌پوشان و مربیان باشد می‌توان به آینده امیدوار بود، حتی مربیان نیز باید با انتخابی برگزیده شوند، نه اینکه قانونی وجود نداشته باشد و سرمربی رفقای خود را به تیم‌ملی بیاورد. در تیم اعزامی به جهانی صربستان هشت کشتی‌گیر مازندرانی حضور داشتند، اما هیچ کدام از مربیان سازنده آن‌ها جایی در تیم‌ملی نداشتند! حتی از مربیان آن دو نفر دیگر نیز استفاده نشد. در سال‌های اخیر هیچ توجهی به مربیان سازنده نشده است و جوری به آن‌ها نگاه می‌کنند که انگار هیچ‌کدام در حد و اندازه تیم‌ملی نیستند. این مسئله به فدراسیون مربوط می‌شود. باید کمیته مربیان تشکیل شود و کمک‌های سرمربی توسط این کمیته انتخاب شوند.
کادرفنی و پژمان درستکار چه نقشی در پیشرفت کشتی آزاد ایران داشته‌اند؟ نقش مربیان سازنده در موفقیت‌ها چقدر است؟
نمی‌شود ورزشکاری که تا دیروز کشتی می‌گرفته است به یک‌باره مربی تیم‌ملی شود! پس مربیان سازنده که سال‌ها زحمت کشیده‌اند کی به حق‌شان می‌رسند؟ متأسفانه این باب شده و کار قشنگی هم نیست. باید دست قهرمانان را گرفت ولی باید آن‌ها را درست راهنمایی کرد. قهرمانی که می‌خواهد مربی تیم‌ملی شود، ابتدا باید به استان و شهرش خدمت کند. اگر توانایی و شم لازم مربیگری را داشت به تیم‌ملی بیاید. اینگونه انتخاب مربیان ملی بدآموزی دارد و به ضرر چهره‌ها تمام می‌شود. اگر سرمربی کنار برود، شاید آن قهرمان دیگر هیچ‌وقت به کادرفنی تیم‌ملی دعوت نشود. مربیانی که سلسه‌مراتب را طی نکرده و با رفیق‌بازی روی کار آمده‌اند، راحت کنار می‌روند و حتی در استان‌شان هم جایی نخواهند داشت. از این دست موارد در کشتی ما زیاد بوده است، ولی کسی که کاربلد باشد و سازنده، بعد از تغییرات تیم‌ملی در باشگاه کارش را ادامه می‌دهد. نباید مربیان را زده کرد. اگر تیم پژمان درستکار به مسابقات اعزام و کشتی‌گیرش قهرمان جهان می‌شود، پژمان درستکار این کشتی‌گیر را قهرمان دنیا نکرده بلکه آن مربی که ۱۰ سال با ملی‌پوش کار کرده عامل قهرمانی‌اش است. نمی‌شود با سه ماه کارکردن کسی را به قهرمانی جهان رساند. باز هم تأکید می‌کنم نباید مربیان سازنده را دلسرد کرد. اگر آن‌ها دلسرد شوند، مربیان تیم‌ملی حرفی برای گفتن نخواهند داشت. نحوه انتخاب مربیان تیم‌ملی از بین مربیان سازنده باید در دستورکار فدراسیون قرار گیرد.
