شاهد توحيدی
خردادماه ۲۷ سال پیش را میتوان آوردگاه توان سیاسی و مردمی دو جریان انقلابی و ضد انقلاب دانست. شناخت این رویداد تاریخی، برای آنان که آن دوره را درک نکردهاند، از ضرورتهای انکارناپذیر تداوم انقلاب است. اثر تاریخی «امام خمینی و مهار فتنه بنیصدر و منافقین» از جمله آثار مفید در این حوزه است که میتواند شناخت حقیقت را در این موضوع تسهیل بخشد. فاطمه نظری مؤلف این اثر در دیباچه آن آورده است: مدیریت امام خمینی پس از استقرار نظام سیاسی اسلامی نیز مخصوصاً در مهار فتنهها و بحرانهای متعدد سیاسی، امنیتی و نظامی بسان یک رهبر تراز اول و بسیار مجرب به اثبات رسید و همه فتنهگران را ناکام گذاشت. یکی از مدیریتهای مثالزدنی امام خمینی نحوه برخورد او با فتنه نفاق و بنیصدر است.
سیدابوالحسن بنیصدر فرزند آیتالله نصرالله بنیصدر در سال ۱۳۱۲ در همدان متولد شد. او در سال ۱۳۴۲ به فرانسه رفت و با پیروزی انقلاب اسلامی در آنجا ساکن شد. وی همراه حضرت امام خمینی در بهمن ۱۳۵۷ به ایران آمد و خیلی سریع توانست در امور حکومتی سمتهایی را کسب کند. در این زمان اولین اختلافات بنیصدر با مجلس خبرگان بر سر دو اصل قانون اساسی یعنی اصل ولایت فقیه و شرایط عمومی و اختیارات رئیسجمهور صورت گرفت. سرانجام به رغم تمامی مخالفتهای بنیصدر و همفکرانش این اصول تصویب شد. هر چند انتظار میرفت مخالفتهای بنیصدر خاتمه یابد، اما وی همچنان بر اعتراضات خود ادامه میداد. پس از اتمام اولین دوره ریاست جمهوری و کسب اکثریت آرا از سوی بنیصدر وی در پی برقراری حاکمیت و اثبات نظریات خود در بین قوای حکومت و حتی در سطح جامعه بر آمد. با شروع جنگ تحمیلی بنیصدر در مقام فرمانده کل قوا با سیاستهای نظامی سپاه و نیروهای مردمی به مخالفت پرداخت. سیاستهای دفاعی بنیصدر بیشتر بر واگذاری زمین تکیه داشت و سعی میکرد تا از طریق اتکا به قدرتهای خارجی مشکل جنگ را حل کند.
پس از ناکامیهای بنیصدر در فرآیند جنگ تحمیلی پشت جبهه و عرصه سیاسی کشور محلی برای تنازعات وی با نیروهای خط امام شد. این بار به مدد منافقین که قدرت میلیشیای جوان خود را بیش از اقتدار سپاه و کمیتهها در ذهن بنیصدر القا کرده بود... به جنگ امام آمد. تقابل جریان فتنه سال ۶۰ که جبهه متحد ضد انقلاب را به همراه داشت، با نیروهای حزباللهی به نقطه اوج خود و زمان سرنوشتساز رسید. امام در سخنرانیهای متعدد بنیصدر را نصیحت کرد، اما بنیصدر با تکیه بر منافقین بر شدت مخالفتهای خود افزود. سرانجام امام در ۲۰ خرداد ۱۳۶۰ طی حکمی به ستاد مشترک ارتش، رئیسجمهور را از فرماندهی کل قوا عزل کردند.
مهار این بحران از سوی حضرت امام با صبر انقلابی در مواجهه با بنیصدر و سرسختی و مقاومت در قبال گروههای منافق فتنهگر مدلی از مدیریت اسلامی به جامعه عرضه کرد و توانست کشور انقلاب را از بحران پیچیدهای نجات و به سوی استقرار و ثبات سوق دهد.»
مؤلف اثر در بخش پایانی مقدمه خویش، درباره چگونگی تدوین این کتاب آورده است: «کتاب امام خمینی و مهار فتنه بنیصدر و منافقین در پنج فصل سازماندهی شده است. فصل اول به مفهوم فتنه، ویژگیها و عوامل پیدایش آن در جامعه و همچنین جریان نفاق و سیر شکلگیری آن در تاریخ اسلام اختصاص دارد. در فصل دوم با توجه به نقش محوری منافقین و بنیصدر در شکلگیری جریان نفاق در سالهای ۱۳۵۹ و ۱۳۶۰ ابتدا به معرفی آنها و سپس علل پیدایش جریان نفاق پس از انقلاب اسلامی و شیوههایی که منافقین برای کسب مشروعیت و مقبولیت در نظام جمهوری اسلامی اتخاذ کردند، پرداختهایم. فصل سوم به روند تکوین اتحاد میان منافقین و بنیصدر اختصاص یافته است. در این فصل مواضع بنیصدر و منافقین نسبت به یکدیگر و رویدادهایی که پس از انقلاب به جریان این اتحاد کمک کرد، بررسی شده است. در فصل چهارم نقش امام خمینی در مهار فتنه نفاق و مواضع ایشان در برخورد با این جریان ارزیابی شده است. در فصل پنجم سرنوشت فتنه نفاق و اقداماتی که سران فتنه پس از شکست در برنامههای خود در پیش گرفتند، بررسی شده است. کتاب با نتیجهگیری، اسناد و تصاویر مرتبط با موضوع کتاب خاتمه یافته است.»