سرویس سبک زندگی جوان آنلاین: عمده روانشناسان به صورت متفقالقول معتقدند برخی اعمال زشت و ناپسند کودکان همچون بد دهنی، لجبازی، گستاخی و... در تربیت آنها ریشه دارد. نکتهای که در این میان باید بدان توجه کرد این است که اکثر این قبیل کودکان از این کار و عملکرد خود هدف دارند و به نوعی میخواهند چیزی را به ما بزرگترها ثابت کنند. به عنوان مثال دیده شده که والدین در طول زندگیشان با فرزندان خود، بارها از آنان رفتارهایی میبینند و از این رفتارها شوکه میشوند و باور بر نادرست بودن آن دارند. اما شاید تا به حال با خود نیندیشیدهاند که کودک چرا و با چه هدف و منظوری مرتکب این رفتارهای زشت شده و اصلاً به دنبال چیست؟ اکثر مواقع هم پاسخ والدین به رفتارهای زشت کودکان، محروم کردن آنان از برخی امکانات و سرگرمیها و... یا حتی تنبیه و سرزنش کردن آنان است. در واقع باید گفت کودکان از عملکرد خود میتوانند چندین هدف داشته باشند.
تصور کنید کودکی را که دست به رفتارهای زننده میزند. واقعاً دلیل اصلی کار او چیست؟ بیشک او وقتی نمیتواند با رفتارهای خوب خود ابراز وجود کند و به قولی وقتی از سوی والدین دیده نمیشود و مورد توجه قرار نمیگیرد، دست به چنین اعمال زشتی میزند. متأسفانه گاهی اوقات ما نیاز کودکان را از نظر حس توجه کردن آنها نمیتوانیم درک کنیم، چون از میزان و نوع آن اطلاعی نداریم.
به عنوان مثال کودک برای اینکه جلب توجه کند، کار و رفتار خوب میکند. در سفره آوردن و چیدن وسایل شام به مادر کمک میکند، با این منظور که کارش از سوی مثلاً پدر دیده شود، اما وقتی میبیند نه مادر در آشپزخانه حواسش به اوست و نه پدر که لم داده روی مبل ظروف را محکم به هم میزند، وسیلهای را روی زمین میاندازد، ظرفی را میشکند و تصمیم میگیرد با این تولید سر و صدا، حواس و نظر پدر و مادرش را به خود جلب کند تا او را ببینند، حمایتش کنند، ناز و نوازش کنند، تشویق کنند، تحسین کنند، اما باز این محبت و توجه را دریافت نمیکند که هیچ، دعوا هم میشود، بر سرش فریاد هم کشیده میشود و گاهی تودهنی و کتک هم میخورد!
پدر با پشت دست در دهان فرزندش میکوبد و بچه زار زار گریه میکند. وقتی از او میپرسی: «چرا میزنیش»؟ در جوابت میگوید: «میزنمش تا آدم شه!» واقعاً منطق پشت این تفکر چیست؟ آیا این جور جملات گفته شده از سوی برخی والدین، مرزهای تفکر و تربیت را جا به جا نمیکند؟ بهتر نیست اگر در رابطه با نحوه ارتباط صحیح با کودکانمان اطلاعات و آگاهی نداریم، به روانشناسان و مشاوران تربیتی و صاحب نظران این حوزه مهم مراجعه کرده و از آنان در اینباره کمک بگیریم؟
والدین عزیز! یادمان باشد که یک جمله محبتآمیز و تشویقی میتواند به غیر از آنکه سالهای سال ملکه ذهن شنوندهاش شود، مسیر زندگی و نوع نگاه کودک را هم تغییر دهد و همین طور یک جمله توهینی یا حتی تحقیرآمیز، حتی کوچک و به ظاهر نه چندان مهم هم به مراتب اثری منفی و تخریب کننده روی شخصیت فرزندمان خواهد داشت.
فراموش نکنیم امروزه دیگر از تنبیه بدنی به سبک فلک میرزاها خبری نیست. تودهنی روش مناسبی برای تربیت نیست. امروز دوره تنبیه بدنی کودکان و فلککردن آدمها گذشته است.