بچه‌های جنگ شهید سبزعلی خداداد را به نام «علی چریک» می‌شناسند؛ رزمنده‌ای که ابتدا در جمع بچه‌های تهران حضور داشت و آنقدر شجاعت از خود نشان داد که تهرانی‌ها از او خواستند عضو سپاه تهران شود. مدتی که از جنگ گذشت، شهید خداداد به کادر فرماندهی لشکر۲۵ کربلا پیوست و تا زمان شهادت حضوری مستمر در جبهه‌ها داشت.
لقب علی چریک
شهید خداداد از رزمنده‌های حاضر در غائله کردستان بود. بعد از شروع جنگ در همان اولین روز‌ها به جبهه میمک می‌رود و آنجا با رزمنده‌های تهرانی وارد عمل می‌شود. گویا مسئولیت گروهی از رزمنده‌ها را در میمک بر عهده داشت. در میمک آنقدر شجاعت از خودش نشان می‌دهد که به او لقب علی چریک می‌دهند. سردار بارانی بعد‌ها می‌گفت مدتی بعد از رفتن شهید خداداد به جبهه میمک رفتم. با دوربین نگاه کردم دیدم عراقی‌ها خیلی جسورانه از خط‌شان خارج و کنار دیگ غذای‌شان ظاهر می‌شوند. از رزمنده‌های آنجا پرسیدم این‌ها چرا اینقدر راحت جولان می‌دهند. گفتند وقتی که شهید خداداد در منطقه بود، دمار از روزگار بعثی‌ها درآورده بود. الان که رفته است این‌ها اینطور دور برداشته‌اند و احساس امنیت می‌کنند.
نیرویی زبده
شهید خداداد پس از پشت سر گذاشتن انواع آموزش‌های رزمی به یک نیروی زبده و متبحر تبدیل می‌شود. مدتی در بابل فرمانده گروه ضربت بود و فعالیت‌های اینچنینی کمک بزرگی به آمادگی نظامی و رزمی اش کرد. او که از سال ۵۹ در کردستان حضور داشت، در نخستین روز‌های جنگ راهی غرب کشور می‌شود و به مریوان می‌رود و آنجا تیپ مالک اشتر را تأسیس می‌کند.
شهید خداداد قبل از اینکه تیپ مالک اشتر را تأسیس کند، در عملیات الی‌بیت‌المقدس فرماندهی دو گردان را بر عهده داشت. بعد از فتح خرمشهر به مریوان می‌رود و تیپ را تشکیل می‌دهد. در خلال عملیات رمضان که رفته‌رفته تیپ۲۵ کربلا به استان مازندران واگذر شد، شهید خداداد به همراه دوستانش تلاش زیادی برای تأسیس تیپ کرد.
مجروحیت در والفجر ۴
در عملیات محرم ۹۰درصد بچه‌های لشکر۲۵ کربلا را بچه‌های مازندران تشکیل می‌دادند. در این عملیات شهید خداداد همراه دو سه گردان از تیپش به جنوب می‌آید تا به لشکر کربلا کمک کند. در عملیات والفجر۴ هم باز به پشتیبانی از لشکر ۲۵ می‌آید. در این عملیات مسئولیت هدایت چهار گردان ابوالفضل (ع)، امام سجاد (ع)، قمر بنی‌هاشم (ع) و امام موسی کاظم (ع) را بر عهده می‌گیرد و در جریان عملیات از ناحیه سر مورد اصابت ترکش قرار می‌گیرد و پس از بهبودی دوباره خودش را به جبهه می‌رساند. بعد از شش ماه در تاریخ ۱۷ اسفند۱۳۶۲ به بابل بازمی‌گردد ولی طاقت ماندن در پشت جبهه را ندارد. پس خیلی زود دوباره خودش را به جبهه می‌رساند و در تاریخ ۲۷فروردین۱۳۶۳ به همرزمانش می‌پیوندد. این بار همسر و فرزندش را برای سهولت کار به اهواز می‌برد تا کمتر به زادگاهش بابل بیاید.
همسر شهید خاطره آن روز‌ها را چنین تعریف می‌کند: «زمانی که در اهواز زندگی می‌کردیم، یک اتاق و یک آشپزخانه در خانه سازمانی داشتیم، چون خانه سازمانی را نصف کرده بودند که یک قسمت آن را خانواده سردار شهید یوسف سجودی بودند و قسمت دیگر آن مال ما بود که یک اتاق و یک آشپزخانه به ما رسیده بود. سبزعلی شب‌ها برای اینکه من از گریه‌هایش در نماز شب بیدار نشوم، به داخل آشپزخانه می‌رفت و در را به روی خود می‌بست و نماز شب می‌خواند تا من صدای گریه‌اش را نشنوم.»
شهادت فرمانده
احسان پورکیا از همرزمان شهید خداداد درباره ویژگی‌های شخصیتی و قدرت مدیریتی فرمانده‌اش می‌گوید: «شهید خداداد نظم و انضباط خاصی داشت. همیشه آراسته و مرتب بود. بچه‌ها به ایشان لقب «علی چریک» داده بودند، اما خودش از این حرف‌ها و این لقب‌ها خوشش نمی‌آمد. دوست داشت کارش را انجام بدهد و خالصانه خدمتش را بکند. یک خصلت شهید خداداد این بود که حتی در سخت‌ترین شرایط هم لبخند از لبش محو نمی‌شد و با خونسردی مثال‌زدنی‌ای که داشت، سخت‌ترین شرایط را مدیریت و کنترل می‌کرد. شجاعتش هم مثال‌زدنی بود. همه این‌ها باعث شده بود یک رزمنده و فرمانده قابل باشد و همیشه از مسئولان و فرماندهان گرفته تا رزمندگان، همه روی او و توانایی‌هایش حساب ویژه‌ای باز کنند.»
سرانجام خداداد، فرمانده گردان‌های انصارالحسین (ع) در ۹ آذر ۱۳۶۵ در حالی که برای شناسایی منطقه عملیات کربلای ۴ رفته بود بر اثر اصابت ترکش خمپاره ۶۰ به پشتش به شهادت می‌رسد. پیکر سردار شهید سبزعلی خداداد، فرمانده تیپ مالک اشتر مریوان، گردان‌های مسلم و انصار لشکر۲۵ کربلا پس از انتقال به زادگاهش در گلزار شهدای بابل به خاک سپرده شد.
