سرویس جامعه جوان آنلاین: افراد دارای معلولیت، بزرگترین اقلیت اجتماعی جهان به شمار میروند و در این اقلیت، ناشنوایان اکثریت دارند. نزدیک به ۵ درصد جمعیت دنیا ناشنوا یا کمشنوا هستند. طبق آمارهای سازمان بهزیستی ۱۴درصد افراد دارای معلولیت در کشور را ناشنوایان تشکیل میدهند.
متأسفانه نهادهای دولتی مانند سازمان بهزیستی که یکی از مهمترین نهادهای کشور در ارتباط با ناشنوایان است، با وجود تصویب لایحه حمایت از حقوق معلولین به دلیل عدم تأمین بودجه برای اجرای قوانین، لایحه مذکور توانایی تأمین نیازهای خدماتی و رفاهی ناشنوایان را ندارد.
درواقع ناشنوایان با محدودیت شدید برای تأمین وسایل خدماتی و رفاهی و ارتباطی روبهرو هستند و این موضوع باعث نارضایتی ناشنوایان و کمشنوایان از بهزیستی شدهاست.
رضا ذبیحی، عضو سابق هیئتمدیره کانون ناشنوایان ایران با بیان اینکه سمعک و کاشت حلزون در ایران بسیار گران است و زمان نوبت برای دریافت سمعکهای بهزیستی هم طولانی است، گفت: «البته سمعکهای بهزیستی قیمتهای ارزانی دارند، اما بیکیفیت هستند. ما حتی گزارشهایی مبنی بر افت شنوایی افراد بر اثر استفاده از این سمعکها دریافت کردهایم. کاشت حلزون مزایا و معایب خودش را دارد. من شخصاً ترجیح میدهم بیشتر روی گسترش آموزش زبان اشاره و امکانات مورد نیاز ناشنوایان و کمشنوایان سرمایهگذاری شود، چون به این ترتیب، افراد بیشتری تحت پوشش قرار میگیرند.»
طی هفتههای اخیر اعلام شد که قیمت سمعک پنج برابر افزایش یافته، هر چند که برخی مسئولان این خبر را تکذیب کردند، اما نمیتوان این خبر را که «تجهیزات توانبخشی شامل ارز نیمایی نمیشوند و این مسئله در گرانی چندبرابری این تجهیزات نقش داشتهاست» انکار کرد.
کنار گذاشتن سمعک به دلیل گرانی آن، میتواند تبعات مختلفی از تأثیر در تشدید مشکلات شنیداری و گفتاری فرد تا از دست دادن شغل داشته باشد. سازمان بهزیستی هم در این زمینه اقدام درخوری نکردهاست.
از سوی دیگر شرکتهای دولتی، غیر دولتی و خصوصی هیچ شناخت و آگاهی کافی در رابطه با توانایی ناشنوایان ندارند. به همین دلیل مشاغلی را پیشنهاد میدهند که مورد تأیید و خوشایند ناشنوایان یا سازگار و متناسب با تخصص آنها نیست.
این موارد البته بر میگردد به اطلاعرسانی ضعیف و آگاهی ندادن از طریق رسانههای مهم کشور و نهادهای مربوطه. دولت هم در عمل هیچگونه همراهی و کمکی برای استخدام افراد ناشنوا، کمشنوا و ناشنوا که چندین معلولیت دارند، نمیکند. در حالی که طبق کنوانسیون جهانی حمایت از حقوق معلولین و قانون جامع حمایت از حقوق معلولان که به تصویب مجلس هم رسیده، دولت باید به اشتغال ناشنوایان و معلولان در مراکز دولتی و غیردولتی کمک کند.
یک نکته جالب ادر مورد ناشنوایان اینکه برخلاف باور جامعه ما، ناشنوایان از بهترین رانندگان هستند. چون با حواس و تمرکز کامل و به کمک قوه بینایی قوی پشت فرمان مینشینند و خوشبختانه در آمار تصادفات و تخلفات پلیس راهنمایی و رانندگی هم اسمی از ناشنوایان نیست.
نهادهای غیردولتی مثل کانون ناشنوایان ایران و انجمن خانواده ناشنوایان ایران، بزرگترین و قدیمیترین مراکزی هستند که هیئتهای مدیرهشان را هم افراد ناشنوا تشکیل میدهند و افتخاری فعالیت میکنند. این دو نهاد، اما متأسفانه اختیاراتشان محدود است و البته این دو نهاد هم از پتانسیلهایشان برای کمک به معلولان به نحو احسن استفاده نکردهاند.