اجراهای صحنه‌ای سومین روز جشنواره موسیقی فجر همانند روزهای گذشته پرشور ادامه یافت.
اولین کنسرت را محسن زینلی اجرا کرد و از همان آغاز بسیار پرشور و حرارت ظاهر شد. تمام اعضای گروه و علی‌الخصوص خواننده، بسیار خودمانی با مخاطبان خود رفتار می‌کردند. زینلی در همان دقایق نخست اجرا، به دوستدارانش گفت که ما برای این کنسرت، فقط یک شب تمرین کردیم پس خوب و بد آن را ببخشید.
این خواننده از ابتدای اجرا تا انتها، مدام از مخاطبان می‌پرسید که حالا کدام کارم را بخوانم و هر چه که اکثریت سالن درخواست می‌کردند، همان را می‌خواند. مورد بسیار عجیبی که نشان از تبحر و آمادگی بالای ارکستر در اجرای تمامی آهنگ‌های زینلی داشت. این رویه که از آهنگ دوم اتخاذ شده بود، تا آهنگ آخر عملیاتی شد و واقعا هر چه مردم درخواست می‌کردند، همان هم شنیده می‌شد. به این دلیل، کنسرت ناصر زینلی تا پایان روز سوم جشنواره، دموکراتیک‌ترین کنسرت این رویداد به حساب می‌آید.
اتخاذ این رویه سبب شد تا کل سالن، یک اجرای شاد و خودمانی را تجربه کنند. به جز این، شخص خواننده و گروه نیز بسیار شاد و سرزنده بودند.
موردی که در چند اجرای جشنواره امسال دیده شد و زینعلی نیز آن را عملیاتی کرد، اجرای بدون موسیقی ترانه بود. به این ترتیب که وقتی اجرای یک کار تمام می‌شد، خواننده، بخشی از آن کار را بدون موسیقی، می‌خواند و مخاطبان نیز او را تشویق می‌کردند.
زینلی در بخشی از کنسرت خود، از فرط خوشحالی گفت که حال این لحظه‌ام را به شما تقدیم می‌کنم و امیدوارم که حال همه شما همیشه خوب باشد. زینعلی البته در این کنسرت، بسیار احساسی شد و بار‌ها تحت‌تاثیر لطف هواداران خود قرار گرفت و با چشمانی اشک‌بار، قطعات را اجرا کرد.
زینلی در این اجرا، قطعات دلبر ناب، جنگل موهات، مجسمه، نفس، تولد، میشه بهم بتابی، با توام، حیف، حکم ابد، خودتو برسون و طرفدار را اجرا کرد.
این خواننده، دو کار را دو بار اجرا کرد. وی، برای آهنگ پنجم اجرای خود، دوباره قطعه‌ای که اول خوانده بود (دلبر ناب) را بنا به درخواست مردم اجرا کرد برای آهنگ آخر نیز، قطعه مجسمه را باز با توجه به درخواست بالای مردمی تکرار کرد. قطعه آخر در شرایطی خوانده شد که وقت اجرا به پایان رسیده بود و سالن می‌بایست برای آماده‌سازی گروه بعدی خالی می‌شد، اما اصرار مخاطبان سبب شد تا زینعلی برای سیزدهمین قطعه اجرای خود، مجسمه را دوباره بخواند.
این شیوه سبب شده بود تا مخاطبان، از دقایق ابتدایی تا انتهای کنسرت، یک لحظه آرام و قرار نداشته باشند و درحالی‌که هیجان آنها تخلیه شده بود، سالن میلاد را با خاطره‌ای خوشایند ترک کردند.
میثم ابراهیمی و اجرایی پرشور
کنسرت میثم ابراهیمی به عنوان دومین کنسرت پاپ روز سوم جشنواره، تمام مولفه‌های یک کنسرت پرشور و استاندارد را داشت.
در کنسرت شب گذشته نیز این خواننده با دستی پر به صحنه آمد. در قدم نخست، برای نخستین‌بار در طول این ۳ شب، کولاژی حدودا ۵ دقیقه‌ای از موزیک‌ویدئو‌های خواننده برای حضار پخش شد که با تشویق بی‌امان آنها مورد استقبال قرار گرفت. سپس اعضای ارکستر به روی سن آمدند و شروع به تک‌نوازی کردند. این فرآیند به همراه پخش موزیک‌ویدئو، شاید نزدیک به ۱۰ دقیقه زمان برد تا اینکه میثم ابراهیمی به روی سن آمد.
نکته‌‍ای که تا قبل از نخستین اجرای ابراهیمی مشهود بود، انرژی فوق‌العاده زیادی بود که ارکستر به مخاطبان منتقل می‌کرد. آنها یک لحظه آرام و قرار نداشتند و از همان دقایق ابتدایی به مخاطبان دیکته کردند که باید شلوغ‌کاری کنند. همین‌طور هم شد و این اجرا، نه‌تن‌ها به شلوغ‌ترین کنسرت جشنواره سی‌وهشتم، بلکه به شلوغ‌ترین کنسرت سال تبدیل شد.
این شور و اشتیاق برای لحظاتی که ابراهیمی آهنگ شاد را اجرا می‌کرد، دوچندان می‌شد و واقعا اگر کسی از آن جمع، به بیماری خاص یا ناملایمات روحی مبتلا بود، قطعا نمی‌توانست آن فضا را تحمل کند. تمام سالن، تقریبا در تمام دقایق، روی هوا بود و مخاطبان، برای یک لحظه هم از سوت و جیغ و یا در خفیف‌ترین حالت، کف زدن، دست نکشیدند.
در طراحی این اتفاق، تمام تیم موثر بودند. شخص خواننده، مدام در حال دویدن در عرض سن بود و گروهش نیز بیش‌فعالی عجیبی از خود نشان می‌دادند به‌طوری که تمام اعضای ارکستر در تمام طول مدت اجرا، با حرکات دست و اندام خود، مخاطب را وادار به تشویق می‌کردند و این، موردی بود که تاکنون در اجراهای سه شب نخست جشنواره دیده نشده بود؛ بنابراین هجمه سنگینی از سوی ابراهیمی و اعضای ارکستر او به سمت مخاطب روانه می‌شد که باید در تمام طول کار، تشویق صورت بگیرد.
دیگر تدبیری که سبب مشارکت بیشتر مخاطب شده بود، دعوت ابراهیمی از مخاطبان برای خواندن بخشی از آهنگ بود. اگرچه این شیوه، یک روال مرسوم در هر اجرایی است، اما در این کنسرت، ابراهیمی دقایق بیشتری از آهنگ را به مخاطب میسپرد که این دقایق، گاهی تا بیش از نیمی از یک ترانه را شامل می‌شد. ابراهیمی از همان دقایق نخست اجرا به مخاطبان گفت که امشب نمی‌خواهم حرف بزنم و فقط می‌خواهم بخوانم.
نکته جالب این اجرا، عدم‌خستگی مخاطبان بود که برای ۶۵ دقیقه به صورت یک‌نفس، جیغ کشیدند، دست زدند و با صدای بلند خواندند. این اجرا، شباهت بسیاری به کنسرت سینا شعبانخانی در شب نخست جشنواره داشت با این تفاوت که در آن کنسرت، شخص خواننده، صحنه را به دست گرفته بود و مخاطب را به تحرک وامی‌داشت، اما در کنسرت ابراهیمی، اعضای ارکستر نیز به طرز فوق‌العاده‌ای در تمام طول اجرا، مخاطبان را وادار به تشویق می‌کردند. آنها مدام لبخند به لب داشتند و اگر از فاصله دور به سن اجرای برنامه خیره می‌شدی، جمعیتی را می‌دیدی که یکسرده در حال تکاپو بودند و به مفهوم واقعی کلمه، هم سن اجرا را به آتش کشیده بودند و هم ظرفیت مخاطبان را.
ضمن اینکه تعداد طرفداران دوآتشه ابراهیمی، بیشتر از دیگر اجراهای این دوره بود. این طرفداران، به شیوه‌های مختلف، دیگر حاضران را تحریک می‌کردند تا با مدل تشویق آنها، برای ابراهیمی سیگنال مثبت بفرستند. کاری که معمولا لیدر‌های ورزشی در استادیوم انجام می‌دهند، اما از پردازش این طرفداران مشخص بود که آنها هدایت‌شده نبودند و به‌صورت خودجوش، به حمایت از خواننده محبوب خود می‌پرداختند.
ابراهیمی در این کنسرت، آهنگ‌های جان جان، گردن‌بند، لجبازی، یه دندم، دوتایی، سنگدل، می‌زنه باد، جون و دلم، باب دلمی، توهم، گل رز، عروسک و آخر عاشق شدم را اجرا کرد.
این خواننده جوان در اجرای شب گذشته خود، دو آهنگ باب دلمی و لجبازی را بنا به خواست مخاطبان، برای بار دوم اجرا کرد.
