به گزارش جوان آنلاین به نقل از فارس، بیماری سرطان با انواع مختلف آن در جامعه شیوع قابل توجهی پیدا کرده و درد و رنج جانکاه این بیماری در کنار هزینه‌های سرسام آور آن، شرایط روحی و جسمی بسیار متفاوت و آزار دهنده‌ای برای بیماران و حتی افراد خانواده این عزیزان ایجاد می‌کند.
از طرفی رابطه تنگاتنگی میـان حـالات روان شـناختی و سـرطان وجود دارد. با توجه به اینکه هر گونه تغییری در زنـدگی انسـان، بـا اسـترس همـراه اسـت، تشـخیص سرطان نیز استرس‌های منحصر به خود دارد. از جمله پیامدهای تشخیص این بیماری می‌تواند بـروزعصبانیت، خشم، افسردگی، احساس تنهایی، پوچی، بی معنایی، حسادت و همانند آنها باشد.
شواهد حـاکی از آن اسـت کـه اسـترس، در شـروع و پیشرفت سرطان نقش دارد. نتایج تعدادی از بررسی‌ها نشان می دهد که بروز بعضی از انواع سـرطان‌ها در کودکان و بزرگسالان با میزان استرسی که به آنها وارد شـده، مـرتبط اسـت؛ هر چند اثبات اینکه فشار روانی موجب سرطان می شود غیر ممکن است با این حال، حالـت‌هـای روان شناختی می‌تواند بر بیماری جسمانی تاثیر بگذارد والبته این تاثیرات برای هر فردی بسته به شخصیت و شرایط فردی و جسمی شخص، متفاوت است.
بروز اختلالات روانـی در بیمـاران سـرطانی 30 تـا 40 درصـد بـرآورد شـده اسـت . براسـاس تحقیقات انجام شده 80 درصد از بیماران مبتلا به سرطان از نگرانی و اضطراب فـوق العـاده‌ای در مراحـل اولیه معالجات خود رنج می‌برند. از طریق روان درمانی، می‌توان این عوارض را به حداقل رساند و با کمک به بیمار نظام ایمنی بدن وی را نیز تقویت کرد.
نقش حمایت‌های اجتماعی و ویژگی‌های شخصیتی مستعد بیماری، در کنار توانایی و کارآمدی درمان‌های روانشناختی در کاهش علائم روانی بیماران مبتلا به سرطان، موضوعاتی هستند که بهتر است مورد توجه قرار بگیرد.
امین ماهورام، متخصص روانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی درباره حمایت روانی از مبتلایان به سرطان مواردی را مطرح کرد.
ترس‌ها و نگرانی‌های او را تصدیق کنید.
وانمود نکنید مسئله نگران کننده‌ای وجود ندارد.
اگر خودش مایل بود در کارها به او کمک کنید.
اگر گریه یا گلایه می‌کند سعی نکنید جلوی او را بگیرید.
حال و احوال او را جویا شوید.
شرایطش را با فرد دیگری که به همین بیماری مبتلاست مقایسه نکنید.
به نیاز او به خلوت و تنهایی احترام بگذارید.
عصبانیت یا بی‌حوصلگی او را به خود نگیرید.
روابط‌تان را تا حد امکان مطلوب نگه دارید.
نگویید که «می‌دانم چه احساسی داری.»
به او بگویید هر وقت دوست داشت حرف بزند، شما در دسترسش هستید.
جملاتی همچون قوی یا مثبت باش کمکی به او نمی‌کند.
به او توجه مثبت نشان دهید، ولی نیازی به دائم خیره شدن نیست.
به او پند و توصیه ندهید، مگر خودش بخواهد.
