فاطمیه به جز آنکه موسمی برای گرامیداشت مقام کوثر رسول‌الله (ص) است، دو ویژگی برجسته و معنادار سیره بانوی دو عالم را در ذهن متبادر می‌کند؛ نخست مظلومیت و دوم ولایتمداری. در مظلومیت آن حضرت همین بس که هنوز چندماه از رحلت حضرت ختمی‌مرتبت نگذشته بود که تنها یادگار پیامبر رحمت با بی‌مهری مدعیان پیروی از پیامبر مواجه شد و اهالی مدینه ثابت کردند که انسان تا چه حد می‌تواند فراموشکار و ناسپاس باشد. آخرین توصیه‌های رسول‌الله در سپردن آن دو ودیعه الهی (قرآن و عترت) را از یاد برده و حرمت بیت دخت گرامی حضرتش را نگاه نداشتند. درحالی‌که همه کائنات در تصرف تکوینی امیرالمؤمنین (ع)، بود، در برابر ظلمی که امت روا داشتند، به صلاح امت، لب به سکوت گزید و با چشمانی اشکبار، فاطمه (س) را که، چون شمع در مقابل دیدگانش هر روز بیشتر نحیف‌تر و کم‌فروغ‌تر می‌شد، به نظاره نشسته بود. آنگاه که زهرا (س) علی را بدرود گفت، گویی آفتابی در خانه حیدر غروب کرده و علی باید پاره تن رسول خدا را به زمین می‌سپرد؛ اما غم بزرگ‌تر آن بود که باید همین را هم به‌دوراز دیدگان مردم ناسپاس به انجام می‌رساند. آری! مظلومیت زهرای مرضیه (س) پس از شهادتش بیش از زمان حیات خاکی‌اش بود.
این مظلومیت، اما ریشه در همان ویژگی دوم یعنی ولایتمداری داشت. فاطمه (س) نه‌فقط همسر و یار علی (ع) که جان‌فدای او و ولایت او بود و در زمانه‌ای که مردمان چه از سر منفعت و چه از سر ترس، زبان به کام کشیده بودند، فریاد برآورد و دروغ‌گویان را رسوا ساخت. روز‌های تلخ پس از پیامبر، نامروتی و خیانت امت در حق امانات حضرتش، چنان پاره تن رسول خدا را آزرد که روح بلندش طاقت ماندن در کالبد را نیافت. آنچه بیشتر روح زهرا (س) را مکدر کرد نه جفای به شریک زندگی‌اش، که ظلم به مکتب و، ولی خدا بود و او این ظلم را برنتافت و سکوت را جایز ندانست. فاطمه (س) اولین شهید و شهیده فدایی ولایت بود و او تا ابد الگوی همه فدائیان ولایت خواهد بود.
زهرای اطهر (س) به همه فرزندان معنوی‌اش تا قیام قیامت آموخت که چگونه باید گرد ولایت، چون شمع گشت و از آن پاسداری کرد، حتی اگر به قیمت سوختن بال‌های پروانه باشد. راز ارادت بی‌نظیر و فوق‌العاده بسیجیان خمینی و خامنه‌ای به مادرشان حضرت زهرا (س) نیز در همین نکته عمیق نهفته است. نیک می‌دانند که مسئولیت معاصرت با، ولی مظلوم چیست و چرا باید حتی تا پای جان برای «ولایت» جان‌نثاری کرد. راز پایداری ولایت در برابر همه دسایس در همین است؛ جان‌فدایانی که، چون «حاج قاسم» مدافع این حرم و حریم‌اند و به مادرشان صدیقه طاهره (س) تأسی می‌کنند.
هر سال در سالگرد شهادت حضرت زهرا (س) خیابان‌های شهر و دیار ما میزبان پاره‌های پیکر فرزندان گمنام زهرا (س) است که خمینی کبیر (ره) را تنها نگذاشتند و در قرن پانزدهم هم دیگر فرزندان زهرا (س)، چون «آرمان» و «روح‌الله» در مظلومیت و گمنامی راه فاطمه (س) را می‌روند. راه همان راه است، اما اکنون رهروان مانند پیروان علی در صدر اسلام انگشت‌شمار نیستند و بی‌شمارند. گمان برده‌اید که با جنایت و توحش می‌توانید ریشه حق را بخشکانید؟ هیهات! آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت، دشمنان مولا، شاید بتوانند شماری از فرزندان زهرا (س) را به آرزوی دیرینه‌شان یعنی شهادت برسانند، اما دیگر خانه‌نشینی علی را در خواب هم نخواهند دید.
