جوان آنلاین: داود مهدوی زادگان مطلبی را با عنوان ما و حیای عباد الرحمن در کانال خود در ایتا منتشر کرد که به شرح زیر است:
هنوز عرب جاهلی تازه مسلمان شده و تازه ایمان آورده، از سنت‌های گذشته خود چندان فاصله نگرفته است. به همین خاطر، بدون اذن وارد خانه‌های رسول الله صلی الله علیه و آله می‌شدند. این کار آنان رسول خدا را اذیت و آزرده خاطر می‌کرد، ولی آن حضرت به قدری حیا داشت که سکوت اختیار می‌کرد تا وقتی که خودشان خانه را ترک کنند.
این رفتار آزار دهنده برخی از اهل ایمان به حدی بود که باری تعالی آیه شریفه نازل کرد و آنان را از چنین رفتاری نهی کرد. قرآن کریم فرمود رسول خدا نسبت به اذیت و آزار‌های شخصی حیا می‌کند، ولی ما حیا نمی‌کنیم و شما را نهی می‌کنیم از اینکه بدون اذن وارد خانه‌های رسول الله شوید و او را نرنجانید:
" یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَدْخُلُوا بُیُوتَ النَّبِیِّ إِلاَّ أَنْ یُؤْذَنَ لَکُمْ إِلی طَعامٍ غَیْرَ ناظِرینَ إِناهُ وَ لکِنْ إِذا دُعیتُمْ فَادْخُلُوا فَإِذا طَعِمْتُمْ فَانْتَشِرُوا وَ لا مُسْتَأْنِسینَ لِحَدیثٍ إِنَّ ذلِکُمْ کانَ یُؤْذِی النَّبِیَّ فَیَسْتَحْیی مِنْکُمْ وَ اللهُ لا یَسْتَحْیی مِنَ الْحَقِّ " (احزاب: ۵۳)
بعد رسول خدا صلی الله علیه و آله برترین انسانی که متخلق به سنت نبوی حیا بود، وجود مقدس امیر المومنین علی علیه السلام است. آن حضرت در دوران حکمرانی از بد زبانی‌ها و بد رفتاری‌های متظاهران به اسلام و ایمان در اذیت و آزار بود، ولی همواره حیا می‌کرد و هر آنچه ناسزا می‌شنید، تحمل می‌کرد، مگر جایی که امر حقی مکتوم بماند. مانند داستان گفتگوی آن حضرت با ابن عباس و سوال از ارزش کفش پینه بسته که در آن اشاره به وظیفه شرعی حاکم کردند.
خوارج بار‌ها در مسجد کوفه به امام علی علیه السلام جسارت می‌کردند و بر ایشان دروغ و افتراء می‌زدند، ولی آن حضرت حیا می‌کرد و از حق خود می‌گذشت و مانع تعرض اصحاب به آن‌ها می‌شد.
اساساً یکی از خصائص بارز حاکمان الهی همین خصلت حیا ورزی آنان است. مراقبه آنان در اخلاص عمل مانع این می‌شود که معترض جسارت‌ها و آزار‌های شخصی شوند
نگارنده در طول سال‌های حکمرانی امام خمینی ره و، ولی فقیه که انشاالله ولایت شان تا قیام حضرت حجت عج مستدام بماند، یاد ندارم که برابر هجمه‌ها و ناسزا گویی‌هایی که به شخص ایشان شده پاسخی بدهد و عتابی کند.
تا کنون، چند دولت آمدند و رفتند، ولی بد خواهان و بد زبانان ناجوانمردانه عملکرد‌های نا مطلوب آن‌ها را به ایشان نسبت دادند و ایشان را مسئول دانستند. اما ایشان بر این نسبت‌های ناروا حیا کردند و برابر نا مهربانی‌های آنان سکوت اختیار می‌کند تا خدشه‌ای در اخلاص عمل پدید نیاید.
ولی فقیه در طول این سال‌ها همواره مبتنی بر سنت عباد الرحمن، نجیبانه از کنار رفتار‌های نانجیبانه قلیلی از کارگزارانش عبور کرده است:
" وَعِبَادُ الرَّحْمَنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَی الْأَرْضِ هَوْنًا وَإِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَاهِلُونَ قَالُوا سَلَامًا " (الفرقان: ۶۳).
به یقین آن عتاب الهی (حیا نکردن خدا) متوجه کسانی که نامهربانانه و نانجیبانه از روی جهل و ظلم، ولی فقیه را خطاب قرار می‌دهند هم هست. آنان اگر گرانی و عظمت حمل بار امانت الهی بر دوش، ولی فقیه را درک و احساس می‌کردند، جور دیگری رفتار می‌کردند و آنگاه می‌فهمیدند که باید یار، ولی فقیه بود و نه بار او. بی تردید، ما اسلامیان برابر حیای نبوی و علوی، ولی فقیه مسئول هستیم.
