جوان آنلاین: علی سرزعیم در کانال تلگرامی خود نوشت: قبل از اینکه تحصیلات دانشگاهی و عالی در دهه هشتاد اینگونه فراگیر شود، تحصیلات دانشگاهی ارج و منزلت خاصی در جامعه داشت و افرادی که در حد کارشناسی تحصیل کرده بودند «درس‌خوانده» به شمار می‌آمدند. تصور من این است که «درس‌خوانده» بودن همان معنایی را می‌داد که کلمه انگلیسی «scholar» معنا می‌دهد که به گمانم فرهیخته، فرزانه و فاضل بودن ترجمه می‌شود. مقصود مردم از «درس‌خوانده» بودن این نبود که فرد یک تخصص را فراگرفته بلکه این بود که تحصیلات بر منش و روش فرد تأثیر گذاشته است، یعنی دارای تفکر نقادانه شده، اهل منازعه بدنی و خشن نیست، رفتار متین و مدنی دارد و...
در مورد فرهیختگی خیلی می‌شود صحبت کرد و بعد‌ها باز هم خواهم نوشت، اما چه شد که یاد این قضیه افتادم؟ در نشست نکوداشت دکتر نیلی، شخصی به نیابت از دانشکده مدیریت و اقتصاد متن بسیار کوتاهی - در حد سه یا چهار جمله- را که روی هدیه درج‌شده بود قرائت کرد، اما وقتی دقت کردم دیدم که دست‌کم سه خطای نگارشی و ویراستاری در آن بارز است. در قدیم خوش‌خطی را از لوازم فرهیختگی می‌دانستند که با ظهور کامپیوتر بلا موضوع شد، اما درست‌نویسی کماکان نشانی از «درس‌خوانده بودن» است. اینکه کسی در طول سال‌های طولانی تحصیلی خود حتی یک روز را هم به مطالعه چگونه درست‌نویسی اختصاص ندهد و وقتی به زبان مادری می‌نویسد پر از اشکال باشد، بسیار بسیار جای تأسف است. اگر کسی مقالات زیادی به انگلیسی منتشر کند ولی نگارش درست فارسی را بلد نباشد شاید متخصص خوبی باشد، اما فرهیخته نیست!
شاهد ادعا آن است که استادان چندی را می‌شناسم در سال‌های پایان دوره شغلی و حرفه‌ای خود متوجه اهمیت زبان می‌شوند و به ایجاد معادل برای واژگان بیگانه در رشته خود روی می‌آورند. برخی جذب زیبایی‌های ادبیات فارسی شده و در آن غرقه می‌شوند. این‌ها معمولاً کسانی هستند که در حیطه کاری خود سرآمد بوده‌اند، اما به‌تدریج مرز‌های تخصص را درنوردیدند و متوجه روش‌شناسی علم و امور حاشیه‌ای مربوطه ازجمله نگارش درست شدند. خلاصه آنکه زبان فارسی را گرامی‌تر از قبل بدارید که این امر نشانی از «فرهیختگی» است.
