جوان آنلاین: فوتسال ایران بار دیگر موفق شد قهرمانی قاره‌کهن را به دست آورد و آقایی خود در آسیا را به رخ بکشد. موفقیتی که حاصل تلاش بی‌وقفه تیمی بود که عید نوروز و ماه مبارک رمضان را هم در اردو سپری کرده بود، آ‌ن‌هم در شرایطی که قرارداد کادر فنی تیم اسفند‌ماه به پایان رسیده بود، اما شمسایی و دستیارانش با وجود نداشتن قرارداد، به خاطر عشقی که به مردم داشتند تا پایان جام‌ملت‌ها که با تکرار قهرمانی همراه بود پای کار ایستادند.
شمسایی که قبل از بازی با تایلند تأکید کرده بود حق نداریم اشتباهات فینال قبلی را تکرار کنیم، پای حرفش و قولی که قبل از بازی فینال در مورد قهرمانی به وزیر ورزش داده بود، ایستاد و تاج‌وتخت فوتسال ایران را با کسب سیزدهمین قهرمانی در جام‌ملت‌های آسیا از ژاپن پس گرفت، چراکه خود را در قبال مردم و تیم‌ملی فوتسال ایران مسئول می‌دانست: «به‌عنوان بازیکن معمولاً تمرکز روی خودتان است، اما وقتی مربی هستید در قبال ۸۵ میلیون هواداری که تیم ملی کشورشان را عاشقانه دوست دارند، مسئول هستید.» مسئولیتی که شمسایی به لحاظ آماری با کسب سیزدهمین قهرمانی تیم‌ملی فوتسال ایران در جام ملت‌های آسیا به خوبی‌از عهده آن برآمد. اما با وجود ایستادن دوباره بر بام آسیا و کسب یک قهرمانی دیگر، عملکرد ایران در این دوره نگرانی‌های زیادی را ایجاد کرد، خصوصاً که حالا تیم ملی فوتسال ایران باید خیلی زود خود را مهیای حضور در جام‌جهانی کند، رقابت‌هایی که فضایی متفاوت از جام ملت‌های آسیا دارد و همین مسئله نگران‌کننده است، چراکه ایران با وجود کسب عنوان قهرمانی هیچ شباهتی به تیم مقتدری که حریفان از رویارویی با آن واهمه داشتند، نداشت و این مسئله می‌تواند در جام‌جهانی مسئله‌ساز شود!
تیم‌ملی فوتسال ایران بار دیگر عنوان قهرمانی جام ملت‌های آسیا را از آن خود کرد، اما حتی در بازی‌هایی که برنده میدان بود هم آن اقتدار همیشگی را نداشت و اشکالات و ایرادات فنی‌اش کاملاً مشهود بود. بدتر از همه اینکه دیگر هیچ خبری از سبک و سیاق فوتسال ایرانی در این تیم دیده نمی‌شد. فوتسالیست‌های ایران همواره تبحری مثال‌زدنی در دریبل بازیکنان حریف داشتند، اما شاگردان شمسایی در رقابت‌هایی که با قهرمانی ایران به پایان رسید چنین توانمندی نداشتند که به نمایش بگذارند و به رخ حریفان بکشند. شاید به همین دلیل هم بود که نمی‌توانستند اطمینان برنده بودن در پایان بازی را از ابتدای مسابقه به تماشاگران و هوادارانشان القا کنند، به‌طوری‌که تا به صدا در آمدن سوت پایان بازی بیم آن می‌رفت که دروازه ایران باز یا نتیجه واگذار شود. اتفاقی که اگرچه رخ نداد، اما بی‌تردید باید مورد بررسی قرار گیرد تا کار ایران در جام‌جهانی بیخ پیدا نکند، چراکه در مسابقات جام‌جهانی حریفان ایران دیگر بحرین یا تایلند نیستند که بتوان به نحوی از عهده آن‌ها برآمد!
البته تغییر نسل را نمی‌توان نادیده گرفت. همانطور که شمسایی نیز بدان اشاره دارد، تیم‌ملی فوتسال ایران در این دوره از مسابقات جام ملت‌های آسیا بهترین بازیکن خود (حسین طیبی) و آقای گل دوره گذشته را به همراه نداشت و در مقابل پنج بازیکنی را در اختیار داشت که نخستین حضور خود در جام ملت‌های‌آسیا را تجربه می‌کردند. با وجود این انتظار می‌رود تیم‌ملی فوتسال ایران، میراث گذشتگان را حفظ کند و از سبک و سیاق فوتسال ایرانی که بر پایه دریبل‌زنی است دور نشود. نکته فنی قابل توجهی‌که در این دوره دیده نشد!
محمد طاهری، بازیکن اسبق تیم ملی فوتسال بر این باور است که شاگردان شمسایی عملکرد خوبی داشتند، به‌ویژه در فینال: «ایران همیشه در آسیا جزو مدعیان بوده، اما عملکرد خوب بچه‌ها باعث شد با منطق بازی کنیم و قهرمان شویم. در دیدار فینال هم در دفاع و هم در حمله خوب بودیم. هم از قهرمانی لذت بردیم و هم از نوع بازی بازیکنان. امیدوارم با حمایت بیشتر از فوتسال، تیم ملی با اردو‌های بیشتر راهی جام جهانی شود و نتایج درخشانی در ازبکستان به دست آورد. تیم‌هایی که به جام جهانی می‌آیند همگی خوب هستند و آنجا بازی آسانی نخواهیم داشت. در سید یک قرار گرفته‌ایم و شاید کار در مرحله گروهی کمی راحت‌تر باشد، اما در جام جهانی هر بازی حکم یک فینال را دارد.»
محمد کشاورز، کاپیتان سابق تیم ملی فوتسال هم اگرچه مدعی است ایران تیم باکیفیتی در این دوره از جام ملت‌های آسیا بود، اما منکر ضعف‌های تیم ملی فوتسال ایران نمی‌شود: «ضعف دفاعی تیم در بازی‌های وقتی نمود پیدا می‌کرد که ضدحمله می‌خوردیم و این به مرور، به‌خصوص در بازی فینال حل شد. در بازی‌هایی مثل ازبکستان، بحرین یا حتی افغانستان تیم ما جلو می‌کشید و همین فضای ضدحمله را به بازیکنان حریف می‌داد که این کمی کار ما را سخت می‌کرد، اما مسئله مهم در این بازی‌ها، پیشرفت تیم‌های درجه ۲ آسیا، به خصوص در بعد دفاعی بود. اگر می‌خواهیم شانسی برای رفتن روی سکوی مسابقات جام‌جهانی داشته باشیم باید اردو‌های بیشتری برگزار کنیم و بازی‌های دوستانه بهتری انجام دهیم. باید با تیم‌های رده بالا بازی کنیم که ما را تحت فشار بگذارند و سبب پیشرفت ما و نمود‌های ضعف‌های تیم شوند تا در فرصت باقیمانده کادر فنی تیم ملی آن را حل کند. ما از نظر نیروی انسانی مشکلی نداریم و می‌توانیم با بزرگان دنیا رقابت کنیم، اما این رقابت مستلزم بازی‌های تدارکاتی خوب و رسیدگی به تیم است.»
