جوان آنلاین: این نوشته، آخرین خودمانی سال ۱۴۰۲ است. طی یک‌سال گذشته از کینه نوشتیم و به بخشش توصیه کردیم. از حسد نوشتیم و به خیرخواهی توصیه کردیم. از بدخلقی نوشتیم و به صبوری توصیه کردیم. در مذمت چاپلوسی نوشتیم و به عزت نفس توصیه کردیم. از کبر و خود بزرگ بینی نوشتیم و به تواضع و فروتنی توصیه کردیم. در نکوهش ظلم گفتیم و توصیه به دستگیری داشتیم. به پرهیز از تجمل ترغیب کردیم و خوبی‌های سادگی را بر شمردیم. چشم و هم چشمی را زیر سؤال بردیم. زنانه نوشتیم. مردانه نوشتیم. کودکانه و نوجوانانه و جوانانه نوشتیم. به پدران و مادران گفتیم هوای سالمند و کودک و نوجوان را داشته باشند. به نوجوان و جوان گفتیم پدر و مادر را فراموش نکنند. به مردان گفتیم هوای همسران خود را داشته باشید و به آقایان از لطافت‌های زنانه گفتیم تا بلکه روحیات یکدیگر را بهتر و بیشتر بشناسند. از خوبی‌ها گفتیم و قلم زدیم.
سعی کردیم خودمان پای کار نوشته‌هایمان باشیم. مرور کردیم و بیشتر یاد گرفتیم و سعی کردیم آنچه است را با شما در میان بگذاریم و هر بار که نوشتیم امید داشتیم حتی اگر یک جمله روی یک نفر اثر داشته باشد، موفقیت است. گاهی روزنامه‌ای که زیر پا افتاده یا حتی در آستانه عید همان برگه‌ای که در دستان کسی شیشه‌ها را صیقل می‌اندازد یا همان قسمتی که از سبزی‌ها محافظت می‌کند شاید نگاه و چشم کسی را بر گرداند و با خواندن یک جمله تلنگری به او بخورد. حالا در آخرین شماره «کاشانه» به همه آنچه که خیر است، توصیه می‌کنیم. بگذرید، ببخشید و قلب خود را رها و خود را دوباره متولد کنید. نادیده بگیرید. عبور کنید. کمتر فکر کنید. کمتر حلاجی کنید و به دیگران هم منتقل نکنید. درشت شنیدید، نشنیده بگیرید. پاسخ نگرفتید، صبوری کنید. خودتان را با کاستی‌ها رشد دهید و بلند شوید. اصلاً هرچه در این دنیا بیشتر طلبکار باشیم آن دنیا کارمان راحت‌تر است. البته قبول داریم که سخت است. بخشش اگر سخت نبود این حجم از توصیه نمی‌شد، اما فراموش نکنید اتفاقاً کار‌های نشدنی و محال سخت است. ماه مبارک رمضان بهار خودسازی و نوسازی است و چقدر این تلاقی زیباست. همیشه می‌گویند قبل از تحویل سال، اگر کینه‌ای از دیگران دارید از دل بیرون کنید و حالا تلاقی زیبای رمضان و نوروز این فرصت را بهتر برای ما فراهم می‌کند و رمضان را بهانه‌ای برای نوروز و نوروز را بهانه‌ای برای آمدن بهار و هر دو را مقدمه‌ای برای بهاری شدن وجودمان کنیم. در فرصت تعطیلات رمضانی نوروز به دیدار کسانی برویم که سال‌هاست آن‌ها را ندیده و فراموش کرده‌ایم. اگر دوستی رفیقی محزون و غمگین است، نزدش برویم و تسکین درد‌های او باشیم. گاهی تنها و تنها یک دیدار و گوش شنوا بودن از هزاران کار برتر است.
در اولین سحرگاه رمضان دعای زیبایی است که می‌فرماید: اللهم انک عفو کریم تحب العفو فاعف عنی «خداوندا تو بخشنده ای، عفو و بخشش را دوست داری، پس مرا مورد عفو و بخشش قرار بده.»
گویا همه حرف‌ها در یک کلام است «ببخشیم تا بخشیده شویم.» بگذریم تا خدا از ما بگذرد. خود را در شب‌های این ایام رمضانی بسازیم و در روز‌ها پیدا کنیم. در لابه لای مجیر و جوشن و دعای سحر و ابوحمزه ثمالی پرت کنیم و در لابه‌لای آیه‌های قرآن توصیه‌ها و سفارش‌ها را یاد بگیریم و با خود عهد کنیم که کار‌های خطا و اشتباه را کنار بگذاریم. بهار خود را اینگونه آغاز کنیم و با قلبی آرام و مملو از مهربانی ۱۴۰۳ را کلید بزنیم. همه ما دلخوری‌های انباشته شده از غیر داریم. غیری که به ما دور و نزدیک هستند، اما همین بخشش‌ها عین خودسازی است. اگر در حق کسی خطایی کردیم طلب بخشش کنیم. بهار لطیف است و روح افراد لطیف‌تر و تلاقی آن با رمضان که ماه بسته شدن دست و پای شیطان است، به ما برای خودسازی و جبران خطا‌ها کمک می‌کند.
