جوان آنلاین: درام ورزشی ژانر مهجوری در سینمای ایران است که کمتر کسی دنبال چنین ژانری می‌رود، اما فیلم پرویزخان اولین ساخته علی ثقفی در ژانر ارزشی ساخته شده و یک پرتره از پرویز دهداری، مربی پیشکسوت تیم ملی ایران است.
فیلم پرویزخان فیلمنامه کنش‌مندی دارد و به عنوان یک فیلم پرتره می‌تواند به سوژه‌اش نزدیک شود. پرویزخان به موازات ساختار منسجمی که دارد یک اثر ملی است که می‌توانیم با هر پلان آن همراه شویم و اینکه شخصیتی مانند دهداری که نسل جوان فقط از او شنیده چگونه مربی‌گری می‌کرده و بر اساس شنیده‌ها هرگز دیکتاتور و سنگدل نبوده و معلم اخلاق بوده و دیسیپلین خاص خودش را داشته حتماً سوژه مناسبی برای یک فیلم ایرانی خوب است. شخصیتی که روحیات سخت دارد و زیر بار هر حرفی نمی‌رود و حرفش یک کلام است می‌تواند برای ژانر ورزشی مناسب باشد.
ثقفی سعی کرده بر اساس واقعیت درام فیلمش را با قهرمان‌سازی پیوند بزند که راهش را درست رفته و توانسته تمامی موقعیت‌های خاص و حساس را دراماتیک کند و این اتفاق رخ داده است. سینمایی که ژست خاصی نمی‌گیرد راحت حرفش را می‌زند نه اسیر خرده‌پیرنگ‌ها می‌شود و نه به کسی باج می‌دهد، مهم این است که ثقفی از دهداری قهرمانی مقتدر می‌سازد. همان چیزی که همیشه از او شنیده بودیم. او در مقام یک مربی فوتبال یک معلم اخلاق هم بوده. سکانس‌های انتخاب بازیکن برای تیم ملی را به یاد بیاورید که به چه نکاتی در بازیکنان توجه دارد فقط نوع بازی کردن بازیکن برای او مهم نبود بلکه اخلاق برای او اولویت خاصی داشته با اینکه دهداری از هر طرف تحت فشار بود، اما او با جدیت و ایمانی که به عملکرد خودش دارد به هیچ‌کس باج نمی‌دهد.
پرویزخان حاصل پژوهش است و فیلمنامه‌ای منسجم دارد. شخصیت پرویزخان به عنوان یک کاراکتر ملی قابل درک است و تمامی رخداد‌هایی که در فیلم دیده می‌شود حاصل یک ساختار درست درون ژانری است، همه چیز در راستای سیر قصه پیش می‌رود و ثقفی سعی‌اش را کرده تا بتواند خط روایت فیلمش را با اتفاقات حقیقی جلو ببرد، به طور مثال ربط شکست ایران در بازی با کویت که باعث می‌شود نقشه عملیات ایرانی‌ها در جنگ لو برود با کلیت اثر منطبق شده که از نکات مهم این اثر است.
دهداری با وجود اخلاق خشک و قاعده‌مندش، به این نتیجه می‌رسد که باید برخلاف حرفهای نماینده مجلس در زمین حاضر شود و پیروز میدان باشد. او هم گاهی در زندگی حرفهای خود مرتکب اشتباهاتی شده مانند یک کلام بودنش در تکنیک بازی زمینی، اما در نیمه دوم یک بازی تحول خاصی متوجه او می‌شود و تکنیک بازی را به کل تغییر می‌دهد و این می‌تواند قبول این باشد که دهداری هم گاهی می‌تواند مرتکب اشتباه شود یا انعطاف پذیرتر رفتار کند. کارگردان پرویز دهداری را درست شناخته است که توانسته اثری تأثیرگذار درباره او بسازد. یعنی درام ورزشی‌اش کاملاً ویژگی‌های درون‌ژانری را رعایت کرده و قهرمان‌سازی‌اش بر اساس برهه‌ای از زندگی حرفهای او بوده. این می‌تواند مهم‌ترین بخش کارگردانی ثقفی باشد که بی‌گدار به آب نزده و توانسته رویکرد و نگرش دهداری را تبدیل به سینما کند، کارگردان در فیلم اولش اسیر ژست‌های خاصی نشده و سعی نداشته ساختار فیلمش را با قهرمان‌سازی پوشالی و دیالوگ‌های بی‌منطق یا غلو شده پیوند بزند، همه چیز در راستای سیر قصه به سرانجام می‌رسد و این فیلم می‌تواند جایگاه درست و به قاعده‌ای در ژانر خودش باشد.
بازی سعید پورصمیمی از مهم‌ترین نکات مثبت فیلم محسوب می‌شود و قطعاً بازی او به این اثر یاری رسانده است. به نظر می‌رسد اکران این فیلم در نوروز باعث شده کمی مهجور بماند. بهتر بود پرویزخان در شرایط دیگر و مناسب‌تری اکران عمومی می‌شد. به هر حال این فیلم به عنوان اثر اول از علی ثقفی قابل‌قبول است.
