سرویس تاریخ جوان آنلاین: این قلم از سریک آشنایی دیرپا با داریوش اسدزاده و به پاس لطف و مهر مستدامش، در اینروزهای دشوار بیماری، فراوان از وی سراغ میگیرد. بیماری طاقت سوزی که در ۹۷ ساله گی دامنگیر او شده، روز به روز تنش را بیشترمیکاهد و توان وی را بیش از پیش میستاند.
بی نیاز از توضیح است که تحمل اینگونه ابتلائات، علاوه بر رنج جسمی، توان مالی ویژهای را میطلبد که البته از وسع بسیاری از جماعت موسوم به هنرپیشه خارج است. سخن اینجاست که اگر نهادهای مسئول از جمله وزارت ارشاد و تشکلهای صنفی مربوطه، در این روزهای تلخ از او وامثال او سراغی نگیرند، حضور نمایشی و تشریفاتی ایشان در مراسمات بعدی، چه گرهی را خواهد گشود؟
اسد زاده قدیمیترین بازمانده تئاتر و سپس سینمای ایران است، علاوه بر این از شاهدان دقیق النظر تاریخ معاصر که این جنبه از شخصیت وی نامکشوف باقی مانده است (نگارنده طی حدودا ۱۰۰ جلسه، تنها به ضبط خاطرات سیاسی وی پرداخته است) او در این روزها که حتی تاب نشستن و سخن گفتن نیز ندارد، چشم به راه دوستان دیرین و مسئولانی است که کارهای مهمتری دارند و بود و نبود او را یکسان میانگارند! کسانی که فقط برای گرفتن تصاویر تبلیغی و ابراز تأسف و تسلیتهای روتین به کار میآیند و فایدهای بیش از این ندارند!
اگر سلبریتیهای بی درد نمیتوانندگوشی خود رابه زمین نهند و در درون آن زندگی میکنند، آیا مسئولان نیز باید به همین درد دچار شوند؟ بینوا هنرمند که عمری بر سر تفرج این مردمان نهاده است!