محسن آرمین اخیراً در مصاحبهای مخالفت خود را با شعار جوانگرایی اعلام کرده است. از دلایلش برای مخالفت هم آن بود که رقبای سیاسی اصلاحطلبان را طراح شعار میداند. یعنی مهم نیست اصل کار درست است یا غلط، اما، چون رقیب گفته، مخالف است.
آرمین میگوید: «هرگز نتوانستم با شعار جوانگرایی که چند سالی است مطرح شده، کنار بیایم... به این دلیل که به انگیزههای طرح این شعار مشکوکم. شعار جوانگرایی اولین بار توسط جریان اصولگرای افراطی و جبهه پایداری در برابر بخش سنتی این جریان که مشی معتدلی داشت مطرح شد. دعوای آنها دعوای قدرت بود. افراطیون پس از دو دهه فعالیت زیر پرچم محافظه کاران سنتی، با روی کار آمدن دولت احمدینژاد حضور مستقل در عرصه سیاسی را تجربه کردند. آنان پس از کسب این تجربه اکنون خواهان تصاحب همه قدرت بودند. بنابراین محترمانه از چهرههای اصولگرای سنتی میخواستند اعلام بازنشستگی کنند.»
او معتقد است اصلاحطلبان فریب این شعار را خوردند: «برخی از دوستان ما در مجلس به گمان من فریب این شعار را خوردند و طرح جوانگرایی در کادر مدیریت کشور و بازنشستگی مدیران مسن را ارائه دادند. نتیجه کار چه شد؟ مدیران اصلاحات مؤثر بر اساس این قانون از بدنه مدیریت اجرایی دولت حذف شدند. اما مدیران مسن اصولگرا با اجازههای خاص مجدد به پستهای قبلی خود بازگشتند. برخی دوستان ما در احزاب اصلاحطلب با شعار جوانگرایی علیه افراد با تجربه اصلاحات موضع گرفتند و اختلاف و انشعابی در درون اصلاحطلبان پدید آمد، کسی هم نپرسید در شرایطی که اصلاحطلبان از قدرت حذف شدهاند به طوری که در انتخابات مجلس و دولت ناگزیرند از کاندیداهای غیراصلاحطلب حمایت کنند، چه موقع طرح این شعار است؟ به نظرم این شعار جز ایجاد اختلاف و بدبینی در جبهه اصلاحات نتیجه دیگری نداشت.»
نکته آن است که آرمین در حالی طراحان شعار را اصولگرایان میداند که این شعار توسط رهبری پیگیری شد. از سویی انگیزه اصولگرایان از طرح جوانگرایی را قدرت طلبی میداند، اما دلیل مخالفت خودش با جوانگرایی حذف اصلاحطلبان مسن از قدرت است!