جوان آنلاین: ابوالفضل فرح بخش، فعال رسانه در کانال ایتای خود نوشت:
روز پنجشنبه آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل در حساب ایکس (توییتر) خود نوشت: «با در نظر گرفتن خطر از کار افتادن سیستم‌های امدادرسانی انسان‌دوستانه در غزه، من از شورای امنیت می‌خواهم که مانع از وقوع یک فاجعه انسانی شود و درخواست می‌کنم یک آتش‌بس انسان‌دوستانه فوری را اعلام کند».
این اقدام گوترش را باید مصداق واقعی «نوشدارو بعد مرگ سهراب» دانست چرا که فعال سازی ماده ۹۹ بعد از دو ماه از آغاز نسل کشی و جنایت صهیونیست‌ها بسیار دیرهنگام بود لذا باید از او سوال کرد که اگر امکان استفاده از این ابزار را داشت چرا در همان روز‌های ابتدایی جنگ و قبل از ویرانی کامل غزه و کشته شدن بیش از هفده هزار نفر انسان بی دفاع که بیشتر آن‌ها کودکان هستند از این ظرفیت استفاده نکرد.
البته سه دلیل عمده را می‌توان برای تاخیر در اقدام از طرف او به عنوان دبیرکل سازمان ملل برشمرد:
۱- فشار بی سابقه افکار عمومی جهان و تشدید انتقاد‌ها از بی عملی سازمان ملل، گوترش را مجبور به فعال سازی ماده ۹۹ کرده است.
۲- فشارها و تهدیدات آمریکا و اسرائیل به دبیرکل برای عدم استفاده از اختیارات قانونی که ذیل منشور سازمان ملل برای برقراری صلح به او محول شده است.
۳- او بهتر از هرکس دیگری از #فلج بودن و عدم کارکرد موثر این نهاد بین‌المللی اطلاع دارد بنابراین در استفاده از این ماده تردید داشته است.
در نهایت با توجه به همه ملاحظات و فشارها، گوترش بعد از ۶۰روز ماده ۹۹ منشور جهانی سازمان ملل را فعال کرد و اعضای شورای امنیت که متشکل از ۱۵ کشور هستند را برای صدور قطعنامه آتش بس کامل در غزه فراخواند.
بعد از این فراخوان جلسه شورای امنیت با پیش نویس قطعنامه پیشنهادی امارات با شرکت همه اعضاء تشکیل شد، اما همانطور که پیش بینی می‌شد با مخالفت آمریکا قطعنامه پیشنهادی آتش بس فوری در غزه وتو شد تا تلاش دبیرکل با شکست مواجه شود و اسرائیل بتواند به جنایات خود ادامه دهد.
در پایان باید گفت که اگر آقای آنتونیو گوترش به عنوان دبیرکل سازمان ملل در ادعای خود در دفاع از مردم غزه و توقف نسل کشی و درخواست آتش بس فوری مصمّم بود، بایستی این اقدام را در روز‌های آغازین جنگ به خصوص بعد از بمباران وحشیانه بیمارستان المعمدانی توسط صهیونیست‌ها عملی می‌کرد چرا که نوش دارو بعد از مرگ سهراب دوای درد‌های بی پایان ملت ستمدیده فلسطین نخواهد بود.
