مفهوم خودی و غیر خودی را می توان از مباحث عاطفی و شخصی آنقدر بسط داد که در آن جامعه و سیاست و الهیات هم بگنجد. خودی و غیر خودی مقیاس کلی ولی بسیار خوبی است برای درک آن چیز که می توانیم آن را از خود بدانیم و یا آن چیزی که به هیچ وجه با خود وجودی ما ارتباط پیدا نمی کند. اینکه «بدون قرار قبلی» فیلمی است که در آن خودی بودن پررنگ شده است، باعث شده تا حال مردم با دیدن فیلم خوب باشد. مردمی که همین جا هستند، با مشکلاتی که روزمره دامن همه شان را گرفته است ولی خودشان را فراموش نکرده اند. «بدون قرار قبلی» فیلمی صمیمی است. صمیمیت فیلم برگرفته از همان حس از خود بودنی است که تماشاگر با دنبال کردن داستان فیلم به آن می رسد.
بهروز شعیبی، کارگردان جوان فیلم «بدون قرار قبلی»، از جمله فیلمسازانی است که در آثارش نگاه و جهانبینی خود را به تصویر می کشد. برای همین آثار وی دارای یک باور پذیری عاطفی است. این نگاه در همه اثار قبلی او نیز تکرار شده است. البته «بدون قرار قبلی» یک حسن انتخاب برای شعیبی نیز هست. سینمای ایران به دلیل جدا افتادن از ادبیات، همیشه از یک فقر ادبی و سوژه رنج برده است. نبود سینمای اقتباسی قوی در میان فیلمسازان ایرانی باعث شده تا آنهایی که کتاب می خوانند کمتر فیلم نگاه کنند و آنهایی هم که فیلم می بینند، اهل مطالعه نباشند. بسیاری از داستان های نویسندگان ایرانی به همین دلیل راهی به سوی سینما پیدا نکنند. فیلمنامه «بدون قرار قبلی» با نگاهی به کتاب «بهترین شکل ممکن» ساخته شده است. شعیبی در مصاحبه ای تلویزیونی می گوید: «ما مشغول فیلمنامه بودیم ولی دنبال گزینه‌ای بودیم که فیلمنامه عمق و لایه جدیدی پیدا کند تا اینکه به این کتاب برخورد کردم.»
این فیلمساز می افزاید:« من به آقای مستور ارادت داشتم و در دوره ساخت «بدون قرار قبلی» ارادت و رابطه ما بیشتر شد. زمانی ما داستانی را بیان و زمانی احساسی را منتقل می‌کنیم وقتی می‌خواهیم قصه‌ای بگوییم به ماجرا و ضرباهنگ فکر می‌کنیم تا مخاطب با ما همراه شود. این در داستان‌های مستور وجود دارد که با نوعی فضای احساسی همراه است روزی که این قصه را خواندم گفتم این همان لایه عمیقی است که باید به فیلم ما اضافه شود و با آقای مستور مذاکره کردیم. ما دنبال این نبودیم که ماجرای عجیبی بگوییم اما می‌خواستیم احساسی را منتقل کنیم یا رایحه‌ای را. خود من در تغییر فصل‌ها رایحه را میفهمم و عطر بهار و بوی پاییز با یک حس به نظرم به مشام می‌رسد.» فیلم نگاه لطیف فیلمساز به زندگی ایرانی را به نمایش می گذارد. چیزی که در بسیاری از آثار سینما ایران کمتر دیده می شود. غالب فیلمسازان ایرانی به دنبال خلق فضای فانتزی از خانواده ایرانی هستند. فضایی که می تواند برای بیننده جالب توجه باشد، ولی همذات پنداری و ایجاد حس «خودی» بودن را در پی ندارد.
همزمانی اکران فیلم «بدون قرار قبلی» با نمایش فیلم «عنکبوت مقدس» در فستیوال کن، نیز نمونه دیگری از دو قطب خودی و غیر خودی بود. فیلم عنکبوت مقدس در همان تصاویر کوتاه و تیزر فیلم نشان داد که ضدیت جدی با مفاهیم مذهبی ملت ایران دارد. ارادت قلبی ایرانیان به امام رضا(ع) که منحصر به مسلمانان و اهل تشیع نیست، یک مفهوم خودی برای همه مردم ایران است و وقتی مفهومی ضد آن در فیلم «عنکبوت مقدس» به نمایش در می آید، مخاطب ایرانی آن را پس می زند. در مقابل «بدون قرار قبلی» نمایشی از حس و حالی خودی و دوست داشتنی از ارتباط ایرانیان با امام هشتم(ع) دارد. تفاوت ماهوی این دو فیلم به کنار، تنها تکیه بر نمایش بخشی از احساسات ملی نسبت به یک جایگاه معنوی در «بدون قرار قبلی» که تجربه ای مشترک برای ایرانیان است، بر مفهوم خودی بودن این فیلم می افزاید.
«بدون قرار قبلی» یک فیلم تجاری نیست، اما با استقبال خوبی روبرو شده است. در شرایطی که فیلم های کمدی معمولا پر مخاطب می شوند و صرف یک خنده زودگذر، مردم به سینما می روند، فیلمی که بهروز شعیبی ساخته است، با نمایش معنویت، مخاطب خود را پیدا می کند. برخی می گویند که «بدون قرار قبلی» یکی از دینی ترین فیلم های تاریخ سینمای ایران است و آن را با آثار شاخصی سال های قبل مقایسه می کنند. این فیلم تا امروز پدیده اکران سال 1401 بوده است، پدیده ای نه در زمینه فروش گیشه، پدیده ای که حال تماشاگر خود را خوب می کند.
