جوان آنلاین: شوربختانه باید بپذیریم حس مسئولیت در جامعه ما به شدت کاهش پیدا کرده است تا جایی که حتی نسبت به خودمان هم احساس مسئولیت نمی‌کنیم. بی‌مسئولیتی فقط در کارشکنی، بدقولی، کم‌فروشی در کالا و خدمت، زیرپاگذاشتن یا پایمال کردن حقوق دیگران، بی‌تفاوتی نسبت به هم‌نوع، از زیر بار مسئولیت شانه خالی کردن و ده‌ها و صد‌ها نمونه دیگر در تعامل با دیگران و در ساحت خانوادگی و دوستی، گروهی و اجتماعی نیست. ما همین‌که از سلامت و رشد خودمان در ابعاد شخصیتی غافل می‌شویم در واقع غیرمسئولانه رفتار کرده‌ایم. بر اساس آموزه‌های اخلاقی و معرفتی فرهنگ دیرینه ایرانی- اسلامی، اگر کلاه‌مان را خوب قاضی کنیم و تکلیف‌مان با خودمان روشن باشد بی‌تردید تکالیف و حقوق‌مان با دیگران نیز روشن خواهد شد. اساساً کسی که در قبال کردار، رفتار و گفتار خودش احساس مسئولیت داشته باشد محال است نسبت به سایرین احساس مسئولیت نکند. درونی‌شدن حس مسئولیت که ناگزیر ریشه در تربیت و آموزش صحیح دارد، بالطبع افراد را به‌گونه‌ای پرورش می‌دهد که به صورت فعال و خودجوش نسبت به هر موقعیتی موضع مسئولانه می‌گیرند و این تمام ابعاد خرد و کلان زندگی فردی و اجتماعی را دربر می‌گیرد، حتی حس مسئولیت نسبت به یک برگ که بیهوده از شاخه درخت کنده نشود یا قطره‌ای آب که مبادا اسراف شود، نمونه‌هایی از حس مسئولیت‌پذیری یک انسان مؤمن است تا نظم عادلانه هستی را به هم نریزد.
بهترین پیام معرفتی بزرگان دین، عرفان، علم و ادب برای ما ایرانیان که به دو منبع غنی فرهنگ ایرانی و فرهنگ اسلامی دسترسی داریم این است که در هر شرایطی مسئولانه عمل کنیم، حتی اگر اسماً و رسماً، مسئولیتی متوجه ما نباشد.
