کسب موفقیت و پیروزی برای یک تیم ورزشی یا یک ورزشکار زمانی دلچسب‌تر و شیرین‌تر می‌شود که با حضور رقبای اصلی و سرسخت خود و پشت سر گذاشتن آن‌ها موفق به کسب مدال یا عنوان قهرمانی شود. طبیعی است که یک تیم یا یک ورزشکار از خارج شدن رقیبی سرسخت از میدان به هر دلیل ممکن خوشحال شود، اما تمام این‌ها منافاتی با آماده بودن و تلاش برای پیروزی بر آن حریف ندارد. باید برای شکست دادن حریفان برنامه داشت و با آمادگی کامل به مصاف آن‌ها رفت تا پیروزی و موفقیت شیرینی دوچندانی داشته باشد.
خبر شکست تیلور در مسابقات انتخابی تیم ملی کشتی آزاد امریکا و نرسیدن او به میدان بزرگ المپیک چنان شور و شعفی در جامعه کشتی ایران به راه انداخت که بسیار تعجب‌برانگیز بود. این همه ذوق‌زدگی و این همه صحبت در خصوص این اتفاق نشان از آن دارد که مربیان و تصمیم‌گیرندگان بزرگ و کوچک کشتی ایران با وجود تمام ادعا‌ها و تعریف و تمجید‌هایی که از توانمندی حسن یزدانی دارند بر این باورند که او با حضور تیلور چاره‌ای جز قناعت کردن به مدال نقره ندارد، والا لزومی ندارد که خوشحالی‌شان را بابت عدم حضور او در المپیک اینگونه فریاد بزنند. طبیعتاً کسب مدال طلای وزن ۸۶ کیلوگرم کشتی آزاد المپیک توسط حسن یزدانی برای ما بسیار خوشحال‌کننده خواهد بود، اما خود یزدانی هم خوب می‌داند چنانچه این کار بزرگ را در حضور تیلور به سرانجام برساند، چه معنا و مفهومی دارد و اگر در غیاب او موفق به کسب مدال طلای المپیک پاریس شود چه معنایی خواهد داشت.
دیروز خبر رسید با توجه به دوپینگ بروکس در مسابقات زیر ۲۳ سال جهان احتمال حضور تیلور در المپیک قوت گرفته است و حالا حتماً آن‌ها که با حذف تیلور در پوست خود نمی‌گنجیدند ماتم گرفته‌اند که باید چکار کنند. سؤال اصلی درست همین‌جاست، اینکه تیلور در المپیک باشد برای ما بهتر است یا نباشد؟
پاسخ را فقط نوع برنامه‌ریزی و آماده‌سازی حسن یزدانی (یا هر کشتی‌گیر دیگری) برای حضور در المپیک می‌دهد. اینکه ما اصلاً برنامه‌ای برای شکست دادن تیلور داریم؟ اینکه آیا کادر فنی تیم ملی و خود کشتی‌گیر ایران راه برتری مقابل تیلور را می‌دانند؟ وقتی با خبر کنار گذاشته شدن او از ترکیب تیم ملی امریکا اینگونه خوشحال می‌شویم و حتی از زبان سرمربی تیم ملی و پیشکسوتان می‌شنویم: «فشار از روی یزدانی و کشتی ایران برداشته شد»، پاسخ سؤال‌های قبلی قطعاً منفی است. یعنی ما نه برنامه‌ای برای بردن تیلور داریم و نه اصولاً راه پیروزی بر او را بلدیم که با حذف این کشتی‌گیر اینگونه از فشار خارج می‌شویم. تمام آن‌ها که خاک تشک کشتی را خورده‌اند خوب می‌دانند که کسب مدال در المپیک چقدر سخت و دشوار است. خوب می‌دانند که برای حضور در المپیک باید چند برابر مسابقات دیگر آماده بود و بهتر از هر کس دیگری می‌دانند که حتی نباید به نام‌ها توجه کرد. باید رفت و همه را برد، چه تیلور باشد، چه بروکس و چه نام‌ها و القاب دیگر. بنابراین بهتر است به جای خیال‌بافی و خوشحالی‌های زودگذر به این فکر باشیم که برای المپیک درست و بابرنامه آماده شویم تا نه حضور کسی فشار مضاعف روی ورزشکار و تیم‌های ما بیاورد و نه غیبت او فشار را از روی ما بردارد.
