جوان آنلاین: سال گذشته بود که یک حادثه در ایران دستمایه دخالت گسترده امریکا و غرب در امور داخلی کشورمان شد. کار تا جایی پیش رفت که امریکا خواستار لغو عضویت ایران در کمیسیون مقام زن سازمان ملل شد. جمهوری اسلامی ایران از سال۱۹۹۸ در چند دوره (از جمله ۲۰۱۴- ۲۰۱۰) به عضویت این کمیسیون انتخاب شده است، همچنین بر اساس رأی‌گیری نهاد سازمان ملل در آوریل۲۰۱۴، عضویت کشور ایران در کمیسیون مقام زن برای دوره زمانی ۲۰۱۹- ۲۰۱۵ تمدید شد و نیز در دور جدید از مارس۲۰۲۲ عضویت رسمی کشورمان آغاز شده که تا مارس۲۰۲۶ ادامه خواهد داشت، اما سرانجام سال گذشته با صحنه‌گردانی امریکا عضویت ایران در این کمیسیون لغو شد. کمیسیون مقام زن پیش از این نیز سیاست‌زدگی‌اش را اثبات کرده‌بود. عضویت عربستان سعودی در کمیسیون مقام زن برای سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۲۲ با شگفتی اغلب کشور‌های دنیا مواجه شد. انتخاب عربستان سعودی به عنوان یکی از اعضای این کمیسیون در حالی بود که اعتراض سازمان‌های حمایت از حقوق زنان را بلند کرده‌است که سعودی‌ها سال۲۰۱۶ در بین ۱۴۴کشور در دنیا که از نظر شاخص جهانی شکاف جنسیتی رتبه‌بندی شده‌بودند، در رده ۱۴۱ قرار گرفت. حالا، اما نزدیک به پنج ماه است که در باریکه غزه فجیع‌ترین جنایات علیه مردم فلسطین در حال وقوع است و تاکنون ۳۰ هزار غیر نظامی در غزه کشته شده‌اند که بخش اعظم آن‌ها را زنان و کودکان تشکیل می‌دهند. این جنایت به اندازه‌ای بزرگ است که روز ۸ مارس در نشست کمیسیون مقام زن در روز ۱۸ اسفندماه ۱۴۰۲ (۸ مارس) در نیویورک، دولت‌های عضو شورای اقتصادی اجتماعی سازمان ملل برای اخراج رژیم غاصب صهیونیستی از کمیسیون مقام زن، به ویژه به دلیل ارتکاب جنایت علیه بشریت در اثر گرسنگی دادن سیستماتیک و گسترده جمعیت غیرنظامی از جمله و به ویژه زنان و کودکان و ایجاد تألمات عمدی شدید روحی و روانی در مادران به واسطه مرگ تدریجی فرزندانشان اقدام کنند؛ موضوعی که البته با عنایت به عملکرد نهاد‌های بین‌المللی بعید به نظر می‌رسد، اما به عنوان یک مطالبه جهانی باید مطرح شود. به سراغ محمد پارسا نجفی، کارشناس مسائل بین‌الملل رفته و در این‌باره با وی به گفتگو نشسته‌ایم.
طی پنج ماه گذشته فجیع‌ترین جنایات بشری در باریکه غزه در حال رخ دادن است. چرا سازمان‌های بین‌المللی و حقوق بشری نسبت به جنایات این رژیم با موضع انفعال یا سکوت برخورد می‌کنند؟
اکثر سازمان‌های به اصطلاح بین‌المللی ساخته دست غرب و در اختیار ایالات متحده و اروپای غربی هستند و بخش اعظم بودجه آن‌ها را هم غرب تأمین می‌کند. پس طبیعی است که نمی‌توان از سازمان‌هایی که غرب ساخته و در اختیار ایالات متحده و متحدان آن است، انتظار داشته‌باشیم، بر خلاف منافع خود حرکت کنند. بقای رژیم صهیونیستی در خدمت امریکا و اروپای غربی است در نتیجه آن‌ها اقدامی نمی‌کنند که علیه رژیم صهیونیستی باشد. امریکا از طریق استمرار بقای رژیم صهیونیستی بر تنگه‌های راهبردی غرب آسیا و جریان انرژی به بازارها در این منطقه مسلط هستند و با استیلایی که بر این دو مؤلفه راهبردی دارند می‌توانند بر اقتصاد جهان سلطه داشته‌باشند.
در نتیجه نمی‌توان انتظار داشت که ایالات‌متحده اجازه بدهد سازمان‌های بین‌المللی مثل سازمان ملل یا سازمان‌های بشردوستانه مثل عفو بین‌الملل و دیده‌بان حقوق بشر یا سازمان‌هایی که قبل از جنگ جهانی دوم ایجاد شده‌بودند، مثل صلیب سرخ اقدام جدی علیه منافع رژیم صهیونیستی انجام دهند. حتی هیچ امیدی هم به دیوان بین‌المللی لاهه نخواهد بود، به این دلیل که آن هم باز ساخته دست غرب است و در اختیار آن‌ها قرار دارد و منافع آن‌ها را دنبال می‌کند.
اما شاهد آن بودیم که رژیم صهیونیستی در پی شکایت آفریقای جنوبی در دیوان بین المللی لاهه مجرم شناخته‌شد. هر چند این دادگاه هم خروجی خاصی برای مردم غزه نداشت!
بله ممکن است برای ظاهرسازی در عرصه رسانه‌ای یا مدیریت افکار عمومی شکایت چند کشور علیه رژیم صهیونیستی در حد اینکه بپذیرند، بررسی کنند، اما در نهایت نمی‌توان توقع داشت مثلاً برای نتانیاهو حکم محکومیت و دستگیری صادر شود.
چرا اینگونه است؟
چون ایالات‌متحده با تمام توان از اسرائیل (رژیم صهیونیستی) حمایت می‌کند و ما می‌توانیم این رژیم را یکی از ایالت‌های امریکا در نظر بگیریم، مثلاً ایالت پنجاه و یکم! شاهد مثال این هم برمی‌گردد به قطعنامه‌های شورای امنیت سازمان ملل که بر تشکیل دولت فلسطینی تأکید دارد؛ یعنی رژیم صهیونیستی را در کرانه غربی رود اردن و باریکه غزه به عنوان یک اشغالگر قلمداد می‌کند؛ یعنی در همان قطعنامه‌های سازمان ملل به این مسئله تأکید شده که رژیم صهیونیستی در باریکه غزه و مناطق قدس شرقی اشغالگر است و این مناطق اشغال‌شده هستند با این حال شاهد هستید که رژیم صهیونیستی هرگز قطعنامه‌های سازمان مللی را اجرا نکرده‌است. حتی قطعنامه ۱۸۱ سازمان ملل که این رژیم را در مناطق سال ۱۹۴۸ محدود کرده و طبیعتاً کرانه غربی باریکه و قدس شرقی خارج از محدوده اسرائیل تعیین کرده‌است. با وجود این قطعنامه، در سال ۱۹۶۳ رژیم صهیونیستی این مناطق را اشغال کرد. به‌رغم اینکه قطعنامه‌های بعدی سازمان ملل هم بر لزوم خروج رژیم صهیونیستی از این مناطق تأکید دارد.
دلیلش هم این است دولت‌هایی که باید قطعنامه‌های سازمان ملل را اجرا کنند، همین دولت‌های غربی، همان‌هایی هستند که رژیم صهیونیستی را ساخته و ایجاد کرده‌اند. پس علیه آن اقدامی انجام نمی‌دهند.
با عنایت به بیش از پنج ماه جنایت این رژیم و کشتار وسیع زنان و کودکان در غزه چرا باید این رژیم عضو کمیسیون مقام زن باشد؟
با فرض محال که سازمان‌های بین‌المللی مثل سازمان ملل کمیسیون‌های مربوط به آن برآمده از نظرات کشور‌ها و دولت‌های جهان باشند، می‌شود گفت بله رژیم صهیونیستی با توجه به جنایاتی که در حق ملت فلسطین انجام داده به ویژه نسل‌کشی مردم غزه در پنج ماه گذشته طبیعتاً باید از بسیاری آژانس‌های مدعی حقوق بشر مدعی منزلت و جایگاه زن و آنچه مربوط به حقوق کودکان و مسائل بشردوستانه است، اخراج شود. حتی یک گام بالاتر در دادگاه‌های بین‌المللی محاکمه شود، اما هرگز چنین اتفاقی نیفتاده و در آینده هم نخواهد افتاد! چراکه این سازمان‌ها بین‌المللی نیستند و ماهیت آن‌ها غربی و در اختیار وزارت خارجه امریکا و چند کشور متحد آن است. به همین دلیل در بحران سال قبل همین سازمان‌های بشردوست مثلاً حمایت از حقوق زنان، کودکان و نظایر این‌ها ایران را تحت انواع فشار‌ها قرار دادند و مثلاً از کمیسیون مقام زن اخراج کردند، اما هرگز چنین اقدامی را در قبال اسرائیل که بیش از ۳۰ هزار غیرنظامی را در حالی که غزه شهید کرده انجام ندادند و نخواهند داد.
اما همانطور که اشاره داشتید، سال گذشته در پی ناآرامی‌هایی که با اسم رمز و به بهانه فوت خانم مهسا امینی رخ داد و اتاق فکرش هم در همین کشور‌های غربی بود، ایران را تحت انواع فشار‌ها قرار دادند و از کمیسیون مقام زن اخراج کردند!
دقیقاً، اما با عنایت به عملکرد خودشان نتیجه می‌گیریم این‌ها حتی نگران مرگ مهسا امینی در ایران نبودند و مرگ این شخص برای آن‌ها مهم نبود، چراکه ۳۰ هزار زن و کودک در باریکه غزه به صورت عیان و آشکار و در یک اقدام کاملاً خصمانه و مسلحانه قتل عام شدند، اما توسط همان کمیسیون‌ها، همان کمیسیون زن حقوق بشر و ... هیچ اتفاقی برای رژیم صهیونیستی نیفتاد! سال گذشته ایران در حالی از کمیسیون مرتبط با زنان اخراج شد که حکومت ایران در ۴۰ سال گذشته و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بهترین خدمات را به بانوان و زنان و دختران تقدیم کرد، اکثریت قریب به اتفاق زنان ایرانی دارای تحصیلات متوسطه و عالی هستند، از نظر اشتغال در وضعیت بسیار خوبی هستند.
با عنایت به قطعنامه‌های بین‌المللی آیا این رژیم صلاحیت عضویت در کمیسیون مقام زن را دارد؟
نکته بسیار مهم این است که متأسفانه اکثر رسانه‌ها و اغلب کارشناسان مسائل بین‌الملل به سازمان‌های به اصطلاح بین‌المللی به چشم واقعاً بین‌المللی نگاه می‌کنند و چنین وانمود می‌شود که باید رژیم صهیونیستی را هم مورد بررسی قرار دهند. در حالی که این سازمان‌ها ساخته دست غرب و ابزاری برای آن‌ها هستند. رژیم صهیونیستی اقداماتی را انجام می‌دهد که دولت‌های غربی مانند امریکا که همان سازمان‌ها را ایجاد کرده‌اند، به رژیم صهیونیستی دستور می‌دهند. یعنی شما رژیم صهیونیستی را خارج از قدرت امریکا و اروپای غربی نباید بدانید، بلکه دقیقاً ابزاری برای امریکاست. همچنان که سازمان‌های بین‌المللی ابزاری برای امریکا هستند تا مثلاً ایران را تحت فشار‌های مختلف قرار دهند، ایران را تحریم کنند یا به بهانه مرگ یک خانم افکار عمومی جهان را بر ضد ایران تشجیع کنند و ایران را به عنوان رژیم ضد زن معرفی کنند. همانطور که آن سازمان‌ها ابزار امریکا هستند، رژیم صهیونیستی هم که دستش به خون هزاران انسان آلوده است به همان طریق ابزار امریکا و اروپاست تا اهداف آن‌ها را پیش ببرند.
اگر بنا بود نهاد‌ها و سازمان‌های بین‌المللی رفتار یکسانی نسبت به کشور‌های غربی و دیگر کشور‌ها داشته‌باشند، به نظر می‌رسد که باید غربی‌ها در بسیاری مسائل از جمله موضوعات حقوق بشری و حقوق زنان و کودکان محکوم می‌شدند، چراکه دنیای غرب در این زمینه کارنامه عملکرد بسیار بدی دارد.
بله، دقیقاً یک نکته بسیار مهم که در رسانه مغفول مانده این است که همان غربی‌ها یعنی ایالات‌متحده و اروپای غربی که مدعی بشردوستی هستند و سازمان‌های بین‌المللی را ایجاد کرده‌اند، همان کشور‌هایی هستند که سابقه ۵۰۰ ساله استعمارگری برده‌داری و نسل‌کشی در آسیا و آفریقا و امریکای لاتین دارند. ایالات‌متحده تنها کشوری است که از سلاح‌های کشتار جمعی هسته‌ای استفاده کرده و همین کشور ایران را به احتمال ساخت سلاح هسته‌ای متهم می‌کند، بدون اینکه چنین چیزی اتفاق افتاده‌باشد، اما شاهد بودیم که ایران را تحریم کردند. ایالات‌متحده که در ژاپن از سلاح اتمی و در ویتنام سلاح‌های شیمیایی استفاده کرد، دیگران را خطری برای حقوق بشر معرفی می‌کند و بعد از آن دیگر کشور‌های اروپایی از جمله آلمان، فرانسه، اسپانیا و پرتغال انواع جنایت از جمله نسل‌کشی و برده‌دار در تاریخ خودشان دارند و ما شاهد آن هستیم که ایران در ۴۰ سال گذشته کمترین تعدی به خارج از مرز‌های خودش انجام نداده و حتی در جنگ هشت ساله و عراق با رژیم صدام، قربانی سلاح جمعی هم بوده‌است.
